Pinocchiu 2019/6

by Carlo Collodi

←cap. 5

I Aventüe du Pinocchiu de Carlo Collodi, traduto da Cino Peripateta cap. 6

cap. 7→

Pe 'n rafruntu cu-a versciun originâ puei cliccâ u segnu ⇔ inta culonna de scinistra

6.

U Pinocchiu u s’adorme cu-i pê insci-u scâdìn, e a matin doppu u s’adescia cu-i pê tütti brüxæ.

A l’ea proppiu ‘na nuttuanüçça d’infernu. Trunava forte forte, lanpezzava cumme so-u çê u piggesse fögu e ‘n ventüççu freidu e sferadû, sciguandu da araggiòu e tiandu sciü ‘na grandiscima nüvia de püa, u fava stridde e scruscî tütti i ærbui da canpagna.

U Pinocchiu u gh’aiva ‘na gran puiia di truin e di lanpi, ma a famme a l’ea ciü forte da puiia: raxun pi-a quæ u s’acustò a-a porta de caza e, piggiòu l'asbriu, inte ‘n çentanâ de sati u l’arivò scin o-u paize, cu-a lengua de föa e ansciandu cumme ‘n can da caccia.

Ma u truvò tüttu scüu e tüttu dezertu. E büteghe ean seræ, e porte de caza seræ, i barcuin seræ, e in stradda mancu in can. U paiva u paize di morti.

Alua u Pinocchiu, piggiòu da-a despiaçiun e da-a famme u s’ataccò o-u sünagin de ‘na caza e u cumençò a sünâ a-a desteiza, dixendu drentu de lê:

— Quarchedün u s’afaccjâ —

Defæti s’afacciò ün vegiu cu-u berettin da nötte in testa, ch’u ghe sbraggiò pin de futta:

— Cose vuei a quest’ua?

— Mo-u faiêsci u piaxei de dâme ‘n pô de pan?

— Aspêtime chie che turnu sübbitu — rispuze u vegettu credendu d’avei da fâ cun ün de quelli bardasciammi runpicolli che se demuan a-a nötte a sünâ i sünagin de caze, pe frusciâ e gente daben, che si-a dorman in paxe.

Doppu mezu menütu u barcun u s’arvì turna e a vuxe du sollitu vegettu a criò o-u Pinocchiu:

— Fatte sutta e apaa u cappellu. —

U Pinocchiu u se levò sübbitu u so capelin, ma mentre u fava l’attu de porzilu, u se sentì ciöve adossu ‘n’enurme ramâ d’ægua ch’o-u scuò tüttu da-a testa a-i pê, cumme s’u fuise ‘n vazu de gjagniu passu.

U turnò a ca’ bagnòu cumme ‘n pullin e sfinîu da-a stancheçça e da-a famme: e scicumme u nu gh’aiva ciü a força d’arezise in pê, u s’assettò, pôsandu i pê scui e inberniççæ surve ‘na câdêa piña de braxa açeiza.

E li u s’adurmì; e intu durmî, i pê, ch’ean de legnu, ghe piggiòn fögu, e adaxu adaxu se ghe carbunizòn e végnan çennie.

E u Pinocchiu u cuntinuava a durmî e a runfâ, cumme se i so pê fuisan quelli de ‘n atru. Finalmente insci-u fâ du giurnu u s’adesciò, percose quarchedün u l’aiva piccòu a-a porta.

— Chi gh’é? — u dumandò bâgiandu e frettanduse i öggi.

— Sun mi! — rispuze ‘na vuxe.

Quella vuxe a l’ea a vuxe du Geppettu.