 |
Questa pagina a no l'è stæta corretta. | |
U Pinocchiu u s’adorme cu-i pê insci-u scâdìn, e a matin doppu u s’adescia cu-i pê tütti brüxæ.
A l’ea proppiu ‘na nuttuanüçça d’infernu.
Trunava forte forte, lanpezzava cumme so-u çê u
piggesse fögu e ‘n ventüççu freidu e sferadû,
sciguandu da araggiòu e tiandu sciü ‘na
grandiscima nüvia de püa, u fava stridde e scruscî
tütti i ærbui da canpagna.
U Pinocchiu u gh’aiva ‘na gran puiia di truin e di lanpi, ma a famme a l’ea ciü forte da puiia: raxun pi-a quæ u s’acustò a-a porta de caza e, piggiòu l'asbriu, inte ‘n çentanâ de sati u l’arivò scin o-u paize, cu-a lengua de föa e ansciandu cumme ‘n can da caccia.
Ma u truvò tüttu scüu e tüttu dezertu. E büteghe ean seræ, e porte de caza seræ, i barcuin seræ, e in stradda mancu in can. U paiva u paize di morti.
Alua u Pinocchiu, piggiòu da-a despiaçiun e da-a famme u s’ataccò o-u sünagin de ‘na caza e u cumençò a sünâ a-a desteiza, dixendu drentu de lê:
— Quarchedün u s’afaccjâ —
Defæti s’afacciò ün vegiu cu-u berettin da nötte in testa, ch’u ghe sbraggiò pin de futta:
— Cose vuei a quest’ua?
— Mo-u faiêsci u piaxei de dâme ‘n pô de pan?
— Aspêtime chie che turnu sübbitu — rispuze u vegettu credendu d’avei da fâ cun ün de quelli bardasciammi runpicolli che se demuan a-a nötte a
