Piaggio M. - Poesie 1846/Esopo Zeneize/L'Erboo d'Amandoa e l'Erboo de Figo

Da Wikivivàgna
Esopo Zeneize de Martin Piaggio
L'Erboo d'Amandoa e l'Erboo de Figo
[p. 52 modifica]

FOA XXVIII.


L’ERBOO D’AMANDOA E L’ERBOO DE FIGO.


A-o spuntâ da Primmaveja,
Unn’Amandoa in t’ûn giardin
A l'ëa tûtta bella scioïa,
Gianca comme ûn armellin;

[p. 53 modifica]

Con superbia a se vantava,
Mincionnando ûn Briggiassotto,
Perchè nûo do tûtto, appenn-a
O cacciava qualche brotto;

Ma ûnn-a nêutte fesse ûn freiddo
Coscì forte, che giassò,
E all’Amandoa tûtte a reo
E so scioette ghe crovò.

Passò a Stæ, vegnì l’Autûnno,
Bello vedde o Briggiassotto
Pin de fighe lagrimose
Co-a camixa e o collo rotto,
Chi se vorta ä so vexinn-a,
E ghe dixe con raxon:
Dove son tûtte e to scioette,
E to amandoe dove son?

Ah! per bacco! che a to gloria
Presto in fûmme a se n’andò,
Ti n’hæ manco ciù de fêuggie,
Vegni chì, che te croviö.

Non se deve mai vantâ
D’ëse ricco e ben vestïo,
Nè chi è poveo mincionnâ
Perchè tûtto ven da Dio:
Un chi è ricco anchêu, doman
O porrieiva porze a man.