 |
Questa pagina a no l'è stæta corretta. | |
manciña, cumme ‘n vettürin quand’u g’ha puiia d’avei fætu tardi.
N’ea ancun passòu in quartu d’ua, chi-a caruçetta a turnò, e a Fue’, ch’a stava a aspêtâ insci-a porta de ca’, a piggiò in braççu u povou mariunettu, e doppu aveilu purtòu inte ‘na stançieta ch’a gh’aiva e miage de madreperla, a mandò sübbitu a ciammâ i meghi ciü famuxi du vexinatu. E i meghi arivòn sübbitu, ün doppu l’atru: saiv’a dî ch’arivò ün Crôu, ‘na Sbrazzua e ‘n Grillu-parlante.
— Vurieiva savei da vuscià magniffichi, — disse a Fue’ a-i trei meghi riünii in gîu o-u lettu du Pinocchiu — vurieiva savei da vuscià magniffichi, se questu mariunettu desgraçiòu u segge vivu o mortu. —
A quest’inviu u Crôu, faxenduse avanti po-u primmu, u l’atastò u pusu o-u Pinocchiu, dapö u gh’atastò u nazu, dapöscia u diu marmellin di pê; e quand’u l’ebbe atastòu ben ben, u prununçiò sulennemente queste parolle:
— A mæ credde u mariunettu u l’é bellu mortu: ma se pe desgraççia u nu fuise mortu, alua saieiva indiççiu següu ch’u l’é ancun vivu!
— Me spiaxe, — disse a Sbrazzua — de duvei cuntradî u Crôu, mæ inlüstre amigu e culega: pe mi invece, u mariunettu u l’é senpre vivu; ma se pe desgraççia u nu fuise vivu, alua saieiva segnu ch’u l’é mortu pe 'ndavei.
— E vuscià sciâ nu dixe ninte? — dumandò a Fue’ o-u Grillu-parlante.
