 |
Questa pagina a no l'è stæta corretta. | |
türchin a nu l’ea atru, a-a fin di cunti, che ‘na buniscima Fue’ che da ciü de mill’anni a l’abitava inti cunturni de quellu boscu.
— Ti-u veddi quellu mariunettu apiccòu a ‘n rammu da gran Ruve?
— O-u veddu.
— E ben, xöa sübbitu lazü: runpi cu-u to furtiscimu beccu u curdin ch’u-u tegne suspeizu per l’aia, e pôsilu duçemente acuegòu insce l’erba o-u caçu da Ruve. —
U Farcu u xuò via e doppu duî menüti u turnò, dixendu:
— Quellu che m’ei cumandòu u l’é fætu.
— E cumme ti l’hæ truvòu? Vivu o mortu?
— A veddilu u paiva mortu, ma u nu dev’ese ancun mortu pe da bun, percose apeña g’ho desligòu u gruppu ch’u ghe strenzeiva a gua, u l’ha lasciòu andâ ün suspiu, barbutandu a meza vuxe: «Oua me sentu megiu!...» —
Alua a Fue’, a feççe duî ciucchetti cu-e muen, e aparse ün maavegiuzu Can-barbin, ch’u caminava dritu insce-e çanpe derê, tal’e quale cumme s’u fuise ‘n ommu.
U Can-barbin u l’ea vestiu da caruçê in livrea de galla. U gh’aiva in testa ‘na lüminæa a træ punte gallunâ d’ôu, ‘na perücca biunda cu-i riççi che ghe cazzeivan zü po-u collu, ün giacchê cuu da cicculata cu-i pumelli de brillanti e cun due gren stacche pe tegnîghe i osci che ghe regalava a prançu a padruña, ün pâ de braghe cürte de vellüu cremmexi, e câçette de sæa, i scarpin descullæ, e derê ‘na specce de gueña da pægui, tütta de razu
