 |
Questa pagina a no l'è stæta corretta. | |
nu vuendu fâ a fin du piciun a rostu, u fe’ ‘n bellu satu d’in çimm’a l’ærbu, e via da cavu a curî pe-i canpi e-e vigne. E i assascin aprövu, delungu aprövu, sença stancâse mai.
Intantu cumençava a spægâ u giurnu e se scurivan senpre; quand’a l’inpruvista to-u li cho-u Pinocchiu u s’atruvò u passu sbaròu da ‘n fossu largu e prufundiscimu, tüttu pin d’æguaçça süccida, cuu du cafe’ e læte. Cose fâ? «Ün, duî, trei!» criò u mariunettu e slançanduse cu-in grand’asbriu u sâtò da l’atra parte.
.jpg)
E i assascin sâtòn liatri ascì, ma nu avendu piggiòu ben a mezüa patapunfete!... tunbòn propp’intu mezu du fossu. U Pinocchiu, ch’u sentì u bullu e i schitti de l’ægua, u criò riendu e cuntinuandu a curî:
— Bun bagnu, sciuî assascin. —
E za u se figüava che fuisan belli che negæ, quande invece vurtanduse, u s’acorse che ghe curivan aprövu tütti duî, senpre inbacüccæ inti so sacchi e grundanti d’ægua cumme duî cavagni sfundæ.
.jpg)
