Pagina:Pinocchiu2019.djvu/71

Da Wikivivàgna

curiva cu-ina çanpa sula, ni s’é sacciüu mai cumm’u fesse.

Doppu ina cursa de chinze chilommetri, u Pinocchiu u nu ne pueiva ciü. Alua, vistuse persu, u s’aranpinò sciü po-u füstu de ‘n âtìscimu pin e u s’assettò in çimma a-e ramme. I assascin tentòn d’aranpinâse liatri ascì, ma arivæ a-a meitæ du truncu scüggiòn e, cazzendu turna in tæra, se sgarbelòn e muen e i pê.

Nu pe questu se dettan pe vinti: che ançi, amüggiòu ün fasciu de legne secche o-u caçu du pin, gh’apiççòn u fögu. Inte men che nu se dixe u pin u cumençò a brüxâ e a avanpâ cumme ‘na candeja ch’a loccia po-u ventu. U Pinocchiu, vedendu che-e sciamme muntavan senpre de ciü, e