 |
Questa pagina a no l'è stæta corretta. | |
— Ün gran scignuru ti? — disse a Vurpe, e a cumençò a rie de ‘n rizu desgaibòu e minciunatû: e u Gattu u rieiva lê ascì, ma pe nu dâl’a vedde, u se pêtenâva i mustasci cu-e çanpe davanti.
— Gh’é pocu da rie — criò u Pinocchiu risentiu — Me spiaxe davei de fâve culâ a saliva, ma ste chì, se ve n’acapî, sun çinque beliscime munæe d’ôu. —
E u tiò föa e munæe avüe in regallu do-u Mangiafögu.
O-u cioccu de quelle munæe, a Vurpe, pe ‘n muvimentu invuluntaiu a l’alungò a çanpa ch’a paiva arensenia, e u Gattu u l’arvì tütti duî i öggi che parsan due lanterne verde, ma dapö u-i serò sübbitu, defæti u Pinocchiu u nu s’acorse de ninte.
— E oua — ghe dumandò a Vurpe — cose ti vö fâne de ste munæe?
— Primma de tüttu, — rispuze u mariunettu — vöggiu acattâ pe mæ puæ ‘na bella cazacca növa, tütta d’ôu e d’argentu e cu-i pumelli de brillanti, e dapö vöggiu acattâ ün Abecedaiu pe mi.
— Pe ti?
— In davei: perché vöggiu anâ a-a scöa e mettime a stüdiâ da cö.
— Miime mi! — disse a Vurpe — Pi-a pasciun stüppida de stüdiâ ho persu ‘na ganba.
— Miime mi! — disse u Gattu — Pi-a pasciun stüppida de stüdiâ ho persu a vista a tütti duî i öggi.
Inte quellu mumentu ün Merlu giancu, ch’u se ne stava a vezu insci-u çêzâ da stradda, u fe’ u so sollitu versu e u disse:
