 |
Questa pagina a no l'è stæta corretta. | |
Doppu avei stranüòu, u buratinâ, cuntinuandu a fâ u rouzu, u criò o-u Pinocchiu:
— Finiscila de cianze! E to làstime m’han missu ‘n langû in fundu o-u stömmagu... sentu ün spaximu, che quæxi quæxi... etcì! etcì! — e u fe’ atri duî stranüi.
— Feliçitæ — disse u Pinocchiu.
— Graççie. E to puæ e to muæ sun senpre vivi? — ghe dumandò u Mangiafögu.
— U puæ scì; a muæ nu l’ho mai cunusciüa.
— Chi u sa che despiaxei saieiva po-u tö vegiu puæ, se oua te fesse cacciâ inte quelli carbuin ardenti! povou vegiu! O-u cunpatisciu!… etcì, etcì, etcì — e u feççe atri trei stranüi.
— Feliçitæ! — disse u Pinocchiu.
— Graççie! Du restu bezögna cunpatîme mi ascì, perché, cumme ti veddi, nu gh’ho ciü legne pe finî de cöxe quellu muntun arostu, e ti, diggu a veitæ, in questu caxu ti me saiesci vegnüu proppiu ben! Ma ormai me sun inpietuxiu e ghe vö paçiença. Invece de ti, mettiô a brüxâ sutto-u spiddu quarche mariunettu da mæ cunpagnia. Ueilà, xandarmi! —
A stu cumandu cunparse sübbitu duî xandarmi de legnu, lunghi lunghi, secchi secchi, cu-u capellu a lüminæa in testa e cu-a sciabbra sfudrâ in man.
Alua u buratinâ u ghe disse cun vuxe ranteguza:
— Piggiæme li quell’Arlichin, ligælu ben ben e dapö cacciælu a brüxâ intu fögu. Mi vöggiu cho-u mæ muntun u segge rustiu ben! —
