 |
Questa pagina a no l'è stæta corretta. | |
A tütte ste dumande fæte a preçipiççiu e sença repiggiâ u sciou, a Lümaçça a rispuze cu-a so sollita paciornia:
— Pinocchiu câu! A povia Fue’ a giaxe intu fundu de ‘n lettu a l’üspiâ!...
— A l’üspiâ?...
— Pürtroppu. Curpia da mille desgraççie, a s’é gravemente amoutia e a nu ghe n’ha ciü da ‘cattâse ‘n toccu de pan.
— Ma davei?... Oh! che gran duu che ti m’hæ dætu! Oh! povia Fueinin! povia Fueinin!... povia Fueinin!... Se gh’æse ‘n miun, aniæ de cursa a purtâghiou... Ma nu g’ho che quanta sodi... te-i chì: ea giüst’apröv’a anâm’a ‘cattâ ‘n vestî növu. Piggili, Lümaçça, e vanni a purtâli sübbitu a-a mæ buña Fue’.
— E u to vestî növu?
— Me n’inbrìgnu du vestî növu! Vendieiva ascì ste straççe che g’ho adossu, pe pueila agiütâ! Vanni Lümaçça e fanni fitu: e fra duî giurni vegni turna chie, che speru de pueite dâ quarche atra palanca. Scinoua ho travagiòu pe mantegnî mæ puæ: d’oua in avanti travagjô çinqu’ue de ciü pe mantegnî a mæ buña muæ ascì. Adiu Lümaçça, fra duî giurni t’aspetu. —
A Lümaçça, cuntro-u so custümme, a se misse a curî cumme ‘na grigua inti gren suinliuin d’agustu. Quand’u Pinocchiu u turnò a ca’, sö puæ u ghe dumandò:
— E u vestî növu?
— Nu su-ariêscîu a truvâne ün ch’u m’anesse ben. Paxe!... L’acattiô ‘n’atr’ota. —
Quella seja u Pinocchiu, invece de stâ adesciu scin a dex’ue, u vegiò scin a-a mezanötte passâ: e invece de fâ öttu cavagni de zuncu u ne fe’ sezze.
Dapöscia u l’andò ‘n lettu e u s’adurmì. E intu durmî ghe paiva de vedde in sönnu a Fue’, tütta
