 |
Questa pagina a no l'è stæta corretta. | |
Intantu s’ea fætu giurnu.
Alua u Pinocchiu, purzendu u so braççu o-u Geppettu, ch’u gh’aiva du sciou giüstu pe arêzise in pê, u ghe disse:
— Arenbæve püre o-u mæ braççu, puæ câu, e anemmu. Caminiemu ciancianin cumme-e furmigue e quande saiemu stanchi se pôsiêmu lungu a stradda.
— E unde l’é ch’emmu da anâ? — dumandò u Geppettu.
— In çerchia de ‘na caza o de ‘na cabanna, dunde ne faççan a caitæ de ‘n buccun de pan e de ’n pô de paggia ch’a ne faççe da lettu. —
N’aivan ancun fætu çentu passi, che viddan assettæ insce l’ærze da stradda duî brütti muri, che se ne stavan li a dumandâ a limôxina.
Ean u Gattu e a Vurpe: ma nu se ricunusceivan ciü da quelli de ‘na votta. Figüæve cho-u Gattu, a sun de fâ finta de ese orbu, u l’aiva finiu pe vegnîlu davéi: e a Vurpe invegîa, tignuza e meza scivertâ, a nu gh’aiva mancu ciü a cua. A l’é cuscì. Quella trista ladrüççua, cheita inta ciü squallida mizeia, a s’atruvò cunstreita in bellu giurnu, a vende sciña a so belliscima cua a ‘n merçâ anbülante, ch’u l’acattò pe fâsene ün paamusche.
— Oh Pinocchiu! — criò a Vurpe cun vuxe da cianzisteiu — fanni ‘n pô de caitæ a sti duî povei marotti!
— Marotti! — ripete’ u Gattu.
— Adiu, mascheriñe! — rispuze u mariunettu. — M’ei inganòu semme, ma oua nu me ghe dæ ciüe.
