 |
Questa pagina a no l'è stæta corretta. | |
— Câu Tunnu, ti t’acappiti proppiu a tenpu! Te pregu pe l’amû che ti porti a-i Tunnetti to figgi, agiüttime, dunca semmu spacciæ.
— Vuentêa e cun tüttu u cö. Ataccæve tütti duî a-a mæ cua, e lasciæve guidâ. Inte quattru menüti ve purtiô a-a riva. —
U Geppettu e u Pinocchiu, cumme puei inmaginâviou, açettòn sübbitu l’inviu, ma invece d’attacâse a-a cua, ghe parse ciü commudu de mettise a-a dreitüa assettæ insci-a gruppa du Tunnu.
— Pezemmu troppu? — ghe dumandò u Pinocchiu.
— Se pezæ? Ma mancu ina stiçça: me pâ d’aveighe adossu due sgüssce d’arsella — rispuze u Tunnu ch’u l’ea mai tantu grossu e trügnu, ch’u paiva ‘n vitellu de duî anni.
Arivæ a riva, u Pinocchiu u sâtò a tæra po-u primmu pe agiüttâ sö puæ a fâ atretantu: dapö u s’é vôze’ o-u Tunnu, e cun vuxe cumossa u ghe disse:
— Amigu mæ, ti t’hæ sarvòu mæ puæ! E mi sun sença poule pe ringraçiâte assæ! Permettime oumancu che te dagghe ‘n baxu in segnu d’eterna ricunuscença!... —
U Tunnu u cacciò u muru föa de l’ægua, e u Pinocchiu, ceganduse cu-e zenugge in tæra, u ghe de’ ün amuuxiscimu baxu insci-a bucca. A stu trætu de spuntannia e viviscima afeçiun, u povou Tunnu, ch’u nu gh’ea abitüòu, u se sentì mai tantu cumossu, che vergugnanduse de fâse vedde ch’u cianzeiva cumme ‘n figgiö, u misse a testa turna sutt’ægua e u scentò.
