— Puæ câu... agiütæme... perché mi möu!... —
E u puæ e u figgiu ean ormai insci-u puntu de negâ, quande sentìn ‘na vuxe de chitara scurdâ ch’a disse:
— Chi l’é che mö?
— Sun mi e u mæ povou puæ!
— Sta vuxe a ricunusciu! Ti t’ê u Pinocchiu!...
— U mæximu: e ti?
— Mi sun u Tunnu, u to cunpagnu de prexun inta pança du Pesciu-can.
— E cumme t’hæ fætu a scappâ?
— Ho imitòu u tö exenpiu. Ti t’ê quellu che ti m’hæ mustròu a stradda e doppu de ti, sun scappòu mi ascì.