 |
Questa pagina a no l'è stæta corretta. | |
de truvâse seròu inta pança du mustru mæn, alua u cumençò a cianze e a strillâ; e cianzendu u diva:
— Agiüttu! Agiüttu! Oh meschin de mi! Nu gh’é nisciün ch’u vegne a sarvâme?
— Chi vö che te sarve, desgraçiòu?... — disse in quellu scüu ‘na vuxaçça astrünâ de chitara scurdâ.
— Chi l’é che parla cuscì? — dumandò u Pinocchiu, sentinduse ziâ do-u spaventu.
— Sun mi! Su-in povou Tunnu, culòu do-u Pesciu-can insemm’a ti. E ti che pesciu t’ê?
— Mi nu g’ho ninte da vedde cu-i pesci. Mi su-in mariunettu.
— E alua, se nu t’ê ‘n pesciu, cumm’a l’é che ti t’ê fætu culâ do-u mustru?
— Nu sun mi che me sun fætu culâ, u l’é stætu lê ch’u m’ha culòu! E oua cose l’é ch’emmu da fâ chì o-u scüu?...
— Rassegnâse e aspêtâ cho-u Pesciu-can u n’agge paji tütti dui!...
— Ma mi nu vöggiu ese paju! — criò u Pinocchiu, cumençandu turna a cianze.
— Mancu mi vuriæ ese paju — replicò u Tunnu — ma mi sun assæ filozzufu e me cunsulu pensandu che quande se nasce Tunni, gh’é ciü dignitæ a muî sutt’ægua che sutt’öiu!...
— Bàccere! — criò u Pinocchiu.
— A mæ a l’é ‘n’ôpignun — replicò u Tunnu — e i ôpignuin, cumme dixe i Tunni pulittichi, van rispettæ!
— Insumma..., mi vöggiu anâmene de chì... vöggiu scappâ...
— Scappa se te riesce!...
— U l’é guæi grossu stu Pesciu-can ch’u n’ha culæ? — dumandò u mariunettu.
