 |
Questa pagina a no l'è stæta corretta. | |
E u Pinocchiu zü a nüâ ciü lestu che mai e via, e via, e via, cumme ‘na balla de scciöppu. E za u s’arentiva o-u scöggiu, e za a cravettiña spurzenduse tütta insci-u mâ, a ghe purzeiva e so çanpiñe davanti pe agiütâlu a sciurtî d’inte l’ægua... Ma!...
Ma ormai l’ea tardi! U mustru u l’aiva razuntu. U mustru, cu-in süçun, u se bevette u povou mariunettu, cumm’u l’aviæ bevüu ‘n övu de galliña, e u-u culò cun tanta viulença e cun tanta aviditæ, che u Pinocchiu, cazendu zü intu corpu o-u Pesciu-can, u sbatte’ ün curpu cuscì mâcreançòu, da restâ aluòu pe ‘n quartu d’ua.
Quand’u se repigiò da quellu abôtimentu, u nu saveiva racapeçâse mancu lê, inte che mundu u se fuise. In gîu a lê gh’ea da ogni parte ün gran scüu: ma ün scüu cuscì neigru e prufundu, che ghe paiva d’ese intròu cu-a testa inte ‘n caamâ pin de inciostru. U stette a sentî e u nu sentì nisciün rümû; sulu de tantu in tantu u sentiva battise in cea quarche gran buffâ de ventu. Da prinçippiu nu gh’ariesciva d’acapî de dunde quellu ventu u sciurtisse: ma dapöscia u si-a dette ch’u sciurtiva da-i purmuin du mustru. Perché bezögna savei cho-u Pesciu-can u suffriva tantiscimu d’âxima, e quand’u respiava, paiva proppiu che tiêse a tramuntaña.
U Pinocchiu, insce-e primme, u s’inzegnò de fâse ‘n pô de curaggiu: ma quand’u l’ebbe a pröva
