 |
Questa pagina a no l'è stæta corretta. | |
E dapö u rieiva e u cuntinuava a nüâ: e dopp’in pô, gjanduse turna inderê, u criava ciü forte:
— Scciâu padrun, se gh’ei de bezögnu de ‘n pô de legnu saxunòu pe açende u camin, aregurdæve de mi. —
Fætu stà che inte ‘n batti d’öggiu, u s’ea tantu aluntanòu, ch’u nu se veddeiva squæxi ciü; o sæ se veddeiva insci-u mâ suu che ‘n puntin neigru, che de tantu in tantu u tiava e ganbe föa de l’ægua e u fava di sati e de tunbæle cumme ‘n derfin in veña de trepâ.
Intantu cho-u Pinocchiu u nüava a-a ventüa, u vidde in mezu o-u mâ ün scöggiu ch’u paiva de màrmou giancu, e in çimma o-u scöggiu, ‘na bella cravetiña ch’a bæava amuuzamente e a ghe fava segnu d’avexinâse.
A cosa ciü strannia a l’ea questa: chi-a laña da cravetiña, invece de ese gianca, o neigra, o amacciâ de ciü cuî cumme quella di atre crave, a l’ea tütta türchiña, ma de ‘n türchin mai tantu schilente, ch’u metteiva in cö i cavelli da bella Figgiöa.
Ve lasciu pensâ so-u cö du povou Pinocchiu u cumençò a batte ciü forte. Redugiandu de força e d’energia u se de’ a nüâ versu u scöggiu giancu: e u l’ea za a meza stradda, quande to-u li che sciurtì da l’ægua e ghe végne incuntra ‘n ôribbile testa de mustru mæn, cu-a bucca spalancâ cumme ’n abissu e trei fiâgni de denti ch’avieivan missu puiia suu ch’a veddili dipinti.
O-u sei chi u l’ea quellu mustru mæn?
Quellu mustru mæn u l’ea ni ciü ni men che quellu gigantescu Pesciu-can, aregurdòu ciü votte
