 |
Questa pagina a no l'è stæta corretta. | |
tantu agaibòu, ch’u se degnò de mangiâme sciña a cua.
— Da ancö in avanti — disse l’acatòu inôridîu — züu de n’assazâ mai ciü carne de pesciu. Me despiaxeiva troppu d’arvî ‘na treggia o ‘n nazellu fritu e d’atruâghe drentu ‘na cua d’aze!
— Mie a pensu cumme vuî — replicò u mariunettu, riendu. — Du restu, ei da savei che quande i pesci ebban finiu de mangiâme tütta quella scorça azeniña ch’a me cruviva da-a testa a-i pê, arivòn, cumme l’ea natürale, a l’ossu... o pe megiu dî, arivòn o-u legnu, perché, cumme veddei, mi sun fætu de legnu düriscimu. Ma doppu dæte e primme dentæ, quelli pesci leccæsci s’acorsan sübbitu cho-u legnu a nu l’ea ciccia pe-i so denti, e angusciæ da stu çibbu indigestu, se n’andòn chi in ça, chi in la, sença mancu gjâse a dîme graççie. E vo-u chì cuntòu cumm’a fuì che vuî, tiandu sciü a çimma, ei truvòu ün mariunettu vivu, in cangiu de ‘n azenettu mortu.
— Mi me ne riu da to stoia — criò l’acatòu infuttòu — Mi sò ch’ho speizu vinti palanche pe acattâte e rivöggiu i mæ dinæ. Ti-u sæ cose faççu? Te portu turna o-u mercòu, e te rivendu a peizu de legnu saxunòu pe açende u fögu intu camin.
— Rivendeime püre: mi sun cuntentu — disse u Pinocchiu.
Ma intu dî cuscì, u feççe ‘n bellu satu e u schittò inte l’ægua. E nüandu alegramente e aluntananduse da-a ciazza, u criava o-u povou acatòu:
— Ve sun scciavu padrun, se gh’ei de bezögnu de ‘na pelle pe fâne ‘n tanbüu, aregurdæve de mi. —
