 |
Questa pagina a no l'è stæta corretta. | |
— Alua ti-a spiegu mie — disse a Marmuttiña. — Sacci dunque, che de chì a due o træ ue ti nu ti saiæ ciü ni ün mariunettu, ni ün figgiö...
— E cose l’é che saiô?
— Tra dôtræ ue, ti saiæ ‘n azenettu vêu e proppiu, cumme quelli che tian u carrettu e portan i coi e l’insalatta insci-u mercòu.
— Oh! meschin de mi! meschin de mi! — criò u Pinocchiu piggianduse cu-e muen tütte due e uege, e tiandue e scciancandusie cun raggia, cumme se fuisan i uege de ‘n atru.
— Câu mæ, — replicò a Marmuttiña pe cunsulâlu — cose ti ghe vö fâ? Ormai u l’é destin, ormai l’é scritu inti decretti da sapiença, che tütti quelli figgiö desvügiæ, che piggian in gritta i libbri, e scöe e i meistri, passan e so giurnæ tra demue, zöghi e divertimenti, devan finî primm’ò doppu cu-u transfurmâse inte tanti azenetti.
— Ma davei a l’é proppiu cuscì? — dumandò cianzendu u mariunettu.
— Pürtroppu a l’é cuscì! E oua i centi en inüttili. Bezögnava apensâseghe primma!
— Ma a curpa a nu l’é a mæ: a curpa, creddilu, Marmuttiña, a l’é tütta du Muchettu!...
— E chi u l’é stu Muchettu?
— Ün mæ cunpagnu de scöa. Mi vueiva turnâmen’a ca’: mi vueiva ese ôbediente: mi vueiva cuntinuâ a stüdiâ e a fâme ônû... ma u Muchettu u me disse: — «Perché ti vö angusciâte a stüdiâ? perché ti vö anâ a-a scöa?... Vegni cun mi ciütostu, intu Paize de demue: li nu stüdiemu ciüe: li se
