 |
Questa pagina a no l'è stæta corretta. | |
— Tegnil’amente, betordu! I figgiö che smettan de stüdiâ e gîan e spalle a-i libbri, a-e scöe e a-i meistri, pe dâse tütt’a rêu a-e demue e a-i divertimenti, nu pöan fâ atru che ‘na fin desgraçiâ!... Mi o-u so pe pröva!... e to-u possu dî! Vegniâ ‘n giurnu che ti cianziæ ti ascì cumme cianzu mi... ma alua saiâ tardi!... —
A queste parolle süssüræ basse basse, u mariunettu, spaventòu ciü che mai, u sâtò zü da-a gruppa da cavarcatüa e u l’andò a piggiâ u so azenettu po-u muru.
E inmaginæve cumm’u gh’arestò, quand’u s’acorse cho-u sö azenettu u cianzeiva... e u cianzeiva proppiu cumme ‘n figgiö!
— Ohu, sciû ômettu — criò alua u Pinocchiu o-u padrun du caru — o-u sei cose gh’é de növu? Quest’azenettu u cianze.
— Lascilu cianze: u riâ quand’u saiâ maiòu.
— Ma foscia che gh’ei mustròu parlâ ascì?
— Nu: u l’ha inpreizu da lê a barbutâ quarche parolla, dætu ch’u l’é stætu trei anni inte ‘na cunpagnia de chen amaistræ.
— Povou bestia!...
— Via, via — disse l’ômettu — nu perdemmu u nostru tenpu a ‘miâ cianze ‘n aze. Munta a cavallu, e anemmu: a nutuaña a l’é fresca e a stradda a l’é lunga. —
U Pinocchiu u l’ôbedì sença çillâ. U câru u repiggiò a sö cursa: e a-a matin, insci-u fâ du giurnu, arivòn feliçemente intu «Paize de demûe». Stu paize u nu sümeggiava a nisciün atru paize o-u mundu. A so pupulaçiun a l’ea tütta cunposta
