 |
Questa pagina a no l'è stæta corretta. | |
Ma to-u li ch’a l’inpruvista l’azenin u tiò sciü tütte due e çanpe derê, e dandu ina furtiscima scrullâ, u l’asbriò u povou mariunettu intu mezu da stradda adoss’a ‘n munte de giæa.
Alua turna scciüpuin de rie; ma l’ômettu, invece de rie, u se sentì piggiâ da tantu amû pe quellu træstu de ‘n azenettu, che, cu-in baxu, u ghe purtò via nettu a meitæ de l’atra uegia. Doppu u disse o-u mariunettu:
— Muntighe turna a cavallu e n’aggi puiia. Quell’azenin u gh’aiva quarche grillu pi-a testa: ma mi g’ho ditu due paruliñe ‘nti uege e speru d’aveilu reizu paxe e raxuneive. —
U Pinocchiu u muntò: e u caru u cumençò a mesciâ: ma mentre i azenetti galuppavan e u caru u curiva insci-u rissö da stradda meistra, o-u mariunettu ghe parse de sentî ‘na vuxe suttî e apeña inteligibbile, ch’a ghe disse:
— Povou nesciu! T’hæ vusciüu fâ a moddu tö, ma ti mangjæ de repentiu! —
U Pinocchiu, squæxi spaventòu, u l’ammiò in ça e in la, pe acapî da che parte vegnisse ste poule; ma u nu vidde nisciün: i azenetti galuppavan, u caru u curiva, i figgiö drent’o-u caru durmivan, u Muchettu u runfava cumme ‘n gî e l’ômettu in scerpa, u canterellava tra i denti:
E mi nu dormu mai..
Fætu ün atru mezu chilommetru, u Pinocchiu u sentì a vuxiña flebbile ch’a ghe disse:
