 |
Questa pagina a no l'è stæta corretta. | |
Figüæve ‘n ômettu ciü largu che lungu, mollu e lepeguzu cumme ‘na balla de bitiru, cu-in faccin de mei röza, in bucchin ch’u rieiva senpre e ‘na vuxe suttî e frascuza, cumme quella de ‘n gattu ch’u se raccumanda o-u bun cö da padruña de caza.
Tütti i figgiö, cummo-u vedeivan, n’arestavan innamuæ e anavan de regatta pe muntâ insci-u so caru, pe ese cundüti da lê a quella vea côcàgna cunusciüa inta carta giôgraffica cu-u numme sedüxente de «Paize de demue».
Defæti u caru u l’ea za tüttu pin de gardetti tra i öttu e i duzz’anni, amüggiæ i ün insci-atri, cumme tante anciue a scabecciu. Stavan mâ, ean a machettu, nu pueivan quæxi respiâ, ma nisciün dixeiva ohi!, nisciün s’alamentava. A cunsulaçiun de savei che ‘nte poche ue saieivan arivæ inte ‘n paize, dunde nu gh’ea ni libbri, ni scöe, ni meistri, u-i fava cuscì cuntenti e rassegnæ, che nu sentivan ni i descommudi, ni i strapaççi, ni a famme, ni a sæ, ni u sönnu.
Apeña u caru u se fü afermòu, l’ômettu, u se vôze’ o-u Muchettu e cun mille smorfie e mille gnàgnue, u ghe dumandò cu-in fatturizu:
— Dimme, mæ bellu cin, ti ghe vö vegnî ti ascì inte quellu paize afurtünòu?
— Següu ch’öggiu vegnîghe!
— Ma t’avizu, cillin bellu, che ‘ntu caru nu gh’é ciü postu. Cumme ti veddi, u l’é tüttu pin!...
— Paçiença! — replicò u Muchettu — se nu gh’é postu drentu, m’adattiô a stâ assettòu insce-e stanghe du caru. —
