Sâta a-o contegnûo

Pagina:Pinocchiu2019.djvu/175

Da Wikivivàgna
31

Doppu çinque meixi de côcàgna, u Pinocchiu cun so
gran maaveggia u se sente spuntâ ün bellu pâ d’uege
azeniñe e u vegne ‘n azenettu cu-a cua e tüttu.

Finarmente u caru u l’arivò: e u l’arivò sença fâ u minnimu rümû, percose e so röe ean fasciæ de stuppa e de çinçe.

O-u tiava duzze puæa d’azenetti, tütti da mæxima grandeçça, ma de pelamme despægiu.

Ghe n’ea di bixi, di gianchi, di pittettæ a üzu sâ e peivie, e di atri arigæ a gren strisce giane e türchiñe.

Ma a cosa ciü strannia a l’ea questa: che quelle duzze cubbie, o sæ quelli vintiquattru buricchi, invece de ese ferræ cumme tütte i atre bestie da tiu o da soma, gh’aivan a-i pê di stivaletti da ommu de vacchetta gianca.

E u caruçê?...