 |
Questa pagina a no l'è stæta corretta. | |
— Adiu Muchettu: fanni bun viagiu, demuite e aregordite quarche votta di amixi. —
Ditu questu, u mariunettu u fe’ duî passi pe anâsene: ma doppu, afermanduse e vurtanduse versu l’amigu, u ghe dumandò:
— Ma t’ê proppiu següu che ‘nte quellu paize tütte e settemañe seggian fæte de sêi zögge e de ‘na dumennega?
— Següiscimu.
— Ma ti u sæ pe çertu che e vacançe cumençan u primmu de zenâ e finiscian cu l’ürtimu de dexenbre?
— Pe çertiscimu!
— Che bellu paize! — ripete’ u Pinocchiu, spüandu da-a suvercia cunsulaçiun. Dapö, repigiòu u cuntêgnu, u suzunse de spresciun:
— Alua, adiu davei; e bun viagiu.
— Adiu.
— Fra quante partî?
— Fra pocu!
— Peccòu! Se a-a partença gh’amanchesse sulu che ‘n’ua, saiæ quæxi quæxi bun a aspêtâ.
— E a Fue’?...
— Ouamai ho fætu tardi!... e turnâ a ca’ ‘n’ua primma o ‘n’ua doppu, l’é u mæximu.
— Povou Pinocchiu! E si-a Fue’ a te cria?
— Paxe! I-a lascjô criâ. Quand’a l’aviâ criòu ben ben, a se quêtiâ. —
Intantu s’ea za fætu nötte e nötte scüa: quande tütt’assemme viddan mesciâ in luntanança ün lümin... e sentin ün sun de sünagin e ün squillu de
