Sâta a-o contegnûo

Pagina:Pinocchiu2019.djvu/172

Da Wikivivàgna

— Sulu? Saiemu ciü de çentu figgiö.

— E u viagiu o-u fæ a pê?

— Da chì a ‘n pô passiâ de chì u caru ch’u me deve piggiâ e purtâ scin drentu i cunfin de quellu furtünatiscimu paize.

— Cose paghieiva so-u caru u passesse oua!...

— Perché?

— Pe veddive partî tütti insemme.

— Resta chì ancu-in pitin e ti ne veddiæ.

— Nu, nu, vöggiu turnâ a caza.

— Aspeta atri duî menüti.

— Ho aspêtòu sciña troppu. A Fue’ a saiâ in peña pe mi.

— Povia Fue’! Cos’a g’ha puiia, foscia che te mangia i ratti penüghi?

— Ma alua, — disse u Pinocchiu — ti t’ê proppiu següu che ‘nte quellu paize nu gh’é mancu ina scöa?...

— Mancu l’unbra.

— E mancu i meistri?...

— Manc’ün.

— E nu gh’é l’ôbligu de stüdiâ?

— Mai, mai, mai!

— Che bellu paize! — disse u Pinocchiu, sentinduse vegnî da culâ a sàiva — Che bellu paize! Mi nu ghe sun mai stætu, ma mo-u figüu!...

— Perché nu ti vegni ti ascì?

— L’é inüttile che ti me tenti! Ouamai ho prumissu a-a buña Fue’ de ese ün figgiö de giüdiççiu, e nu vöggiu mancâ de parolla.

— Dunque adiu, e salütime tantu u ginazziu!... e u licêu ascì, se ti l’incuntri pi-a stradda.