 |
Questa pagina a no l'è stæta corretta. | |
— Mangiâme? ma sciâ-a vö acapî che mi nu sun ün pesciu? Sciâ nu sente che parlu e raxuñu cumme vuscià?
— L’é veriscimu; — suzunse u pescòu — e scicumme veddu che t’ê ‘n pesciu, che ti g’hæ a furtüña de parlâ e de raxunâ cumme mi, alua vöggiu üzâte mi ascì i duvüi riguardi.
— E sti riguardi saieivan?...
— In segnu d’amiciççia e de stimma particulâ, lascjô a ti a scerta de cumme ti vö ese cüxinòu. Ti dexiddei d’ese fritu inta puela, opü ti prefeisci d’ese cöttu intu tian cu-a sarsa de tumata?
— Pe dî a veitæ, — rispuze u Pinocchiu — se mi devu çerne, prefeisciu ciütostu d’ese lasciòu libberu, pe pueimene turnâ a caza mæ.
— Ma ti ghe l’hæ coæ de rie! Te pâ che vögge perde l’ôcaxun d’assazâ ‘n pesciu cuscì ræu? Nu cappita miga tütti i giurni ün pesciu mariunettu inte questi muæ. Lascime fâ a mie: te friziô inta puela insemme a tütti i atri pesci, e ti te n’atruviæ cuntentu. L’ese fritu in cunpagnia a l’é delungu ‘na cunsulaçiun. —
L’infeliçe Pinocchiu, a quest’antiffuna, u cumençò a cianze, a strillâ, a racumandâse: e cianzendu u dixeiva: — Quante l’ea megiu che fuise anætu a-a scöa!... Ho vusciüu dâ amente a-i cunpagni, e oua a pagu! Ih!... Ih!... Ih!... —
E scicumme u se sturçeiva cumme ‘n’anghilla e u fava di sforsci incredibbili pe scügiâ da-e granfie du pescòu verde, stu chì u piggiò ‘na bella scorça de zuncu, e doppu aveilu ligòu pe-e muen e pe-i pê, cumme ‘n salamme, u-u cacciò inta cunca cu-i atri.
