 |
Questa pagina a no l'è stæta corretta. | |
anguscia, se gh’inversava u stömmagu; ma quella seja u ne mangiò a scciattapança e, quand’u i ebbe quæxi finie, u se vurtò o-u Cunbu e u ghe disse:
— N’aviæ mai credüu che-e veççe fuisan cuscì buñe!
— Bezögna persuadise, figgiu câu, — replicò u Cunbu — che quand’a l’é proppiu famme e nu gh’é atru da mangiâ, sciña e veççe vegnan squixite. A famme a nu g’ha ni capriççi ni leccaje! —
Fætu fitu ün pô de merenda, repiggiòn u viagiu, e via! A matin de l’ündeman arivòn insci-a spiagia du mâ.
U Cunbu u pôsò in tæra u Pinocchiu e nu vuendu mancu a seccata de sentîse ringraçiâ pe avei fætu ‘na buña açiun, u repiggiò sübbitu u xöu e u scentò.
A ciazza a l’ea piña de gente ch’a criava e a gestiva amiandu u mâ.
— Cose l’é süccessu? — dumandò u Pinocchiu a ‘na vegetta.
— L’é süccessu che ‘n povou puæ, avendu persu u figgiu, u l’ha vusciüu muntâ insce ‘na barchetta pe anâl’a çercâ de la do-u mâ; e u mâ ancö u l’é tantu aragiòu e a barchetta a l’é li li pe anâ sutt’ægua...
— Duv’a l’é a barchetta?
— Veiti-a lazü, drita o-u mæ diu — disse a vegia, indicandu ‘na barca piciña che, cuscì da luntan, a paiva ‘na scorça de nuxe cun drentu in omin picin picin.
