Pagina:Pinocchiu2019.djvu/123

Da Wikivivàgna

U Pinocchiu u l’apuntò i öggi da quella parte e doppu avei amiòu cun atençiun u cacciò ‘n sbraggiu furtiscimu criandu:

— U l’é mæ puæ! u l’é mæ puæ! —

Intantu a barchetta, sbattüa da l’infüriâ du mâ, oua a spariva fra i grosci mouxi, oua a turnava a gallezzâ; e u Pinocchiu dritu insci-a punta de ‘n atu scöggiu u nu finiva ciü de ciammâ sö puæ pe numme, e de fâghe tanti segni cu-e muen e cu-u mandillu, e sciña cu-a beretta ch’u gh’aiva in testa. E parse cho-u Geppettu, sciben ch’u fuise tantu luntan da-a ciazza, u ricunuscesse so figgiu, perché lê ascì u se levò a beretta e u-u saiò e a sun de gesti, u ghe feççe capî ch’u saiæ turnòu vuentea inderê; ma u mâ u l’ea mai tantu grossu, ch’u gh’inpediva de döviâ e remme e de pueise avexinâ a tæra.

Tütt’assemme arivò ün mouxu tremendu, e a barca a sparì. Aspêtòn chi-a barca a turnesse a galla; ma a barca a nu se vidde ciü turnâ.

— Povou ommu — disse alua i pescuei, ch’ean arecügeiti insci-a ciazza; e mugugnandu suttuvuxe ‘na preghea, cumençòn a inandiâse versu e so caze. Ma to-u li che ôdìn ün criu despiòu e vurtanduse inderê, viddan ün garçunettu che, d’in çimma a ‘n scöggiu u se bullava in mâ sbragiandu:

— Vöggiu sarvâ mæ puæ! —

U Pinocchiu, essendu tüttu de legnu, u gallezzava ben e u nüava cumme ‘n pesciu. Ouo-u se veddeiva sparî sutt’ægua, purtòu da l’inpetu di mouxi, oua u spuntava föa cu-ina ganba o cu-in