 |
Questa pagina a no l'è stæta corretta. | |
ti t’êi tantu brava?... E mæ puæ dund’u saiâ? O Fuiña mæ, dimme dunde possu truvâlu, che vöggiu stâ senpre cun lê e nu lasciâlu ciü! ciü! ciü!... O Fuinetta bella, dimme che nu l’é vêu che t’ê morta!... Se davei ti me vö ben... se ti vö ben a tö fræ, resciüscita... turna a vive cumme primma!... Nu te despiaxe de veddime sulu, abandunòu da tütti?... Se ariva i assascin m’apicchian turna o-u rammu de l’ærbu... e alua muiô pe senpre. Cose ti vö che faççe chì sulu a stu mundu? Oua ch’ho persu ti e mæ puæ, chi me daiâ da mangiâ? Dund’aniô a durmî a-a nötte? Chi me faiâ a giacchettiña növa? Oh, saieiva çentu votte megiu che muise mi ascì! Sci, vöggiu muî!... ih! ih! ih!» E intantu ch’u se despiava a stu moddu, u fe’ l’attu de vueise scciancâ i cavelli: ma i so cavelli, essendu de legnu, u nu pue’ mancu levâse u güstu de infiâseghe drentu e die.
Intantu passò per l’aia ün grossu Cunbu che, astallanduse cu-e âe averte, u ghe criò da ‘na gran âteçça:
— Dimme, fuentin, cose l’é che ti fæ li dabassu?
— Nu ti-u veddi? cianzu! — disse u Pinocchiu tiandu sciü a testa versu quella vuxe e frettanduse i öggi cu-a mannega da giacchetta.
— Dimme, — suzunse alua u Cunbu — nu ti cunusci pe caxu, tra i tö cunpagni, ün mariunettu ch’u se ciamma Pinocchiu?
— Pinocchiu?... T’hæ ditu Pinocchiu? — ripete’ u mariunettu sâtandu sübbitu in pê — Pinocchiu sun mi! —
