Pagina:Marston56.46-133.djvu/94

Da Wikivivàgna
Chì se contèm la lezenda de san Matia apostoro.

Matia apostoro in lögo de Juda fo ordaoenao, ma promeramenti ve dirimo[sic] de la progenia de questo Juda treitô.

Segondo che se leze in una istoria, e' l'era um homo in Ierussalem lo quâ avea nome Rubem, e per atro nome e' ge dixeam Simon de lo tribo de Juda, lo quâ avea una mogê chi avea nome Tiboria. E una nöcte, stagando inseme questa Tiboria con questo Simon, a vi una vixiom de la quâ ella fo monto spaventâ, e con grandi pianti a cointà a lo mario e disse: "O me pareiva che aparturisse um figo mascho lo quâ dè esse caxom de la destruciom de tuta la nostra iente." A la quâ cossa respoze Rubem: "Questa è una cossa sosa e rea da devi[sic] cointâ", e penssà che o fosse quarche sprito fantasticho chi l'avesse cossì conpreiza. Ella disse: "Per serto, se me sentirò gravia e averò figo, o non sarà stao sprito fantasticho, ma sarà stâ divina revellaciom."

Or vègne tenpo che ella apartuì e fè um figo masiho, e li parenti incomenssàm a teme e a penssâ so che elli ne deveam fâ, vergogandosse[sic] de amassâllo e non vogandollo norigâ, perchè o non fosse caxom de la destruciom de la lor generaciom, e' si lo missem sum una capsa[1] e si la missem in mar, la quâ capsa fo butâ da le onde de lo mâ a una izora chi ara[sic] ihamâ Schariot, per che ello ave nome ih Juda Iharioto.

Or la renna de quello lögo non avea nigum figör, e seando questa renna vegnua a la marina, ella goardà e vi questa capsa, e comandà che ella fosse preiza e averta, in la quâ a trovà questo bello fantin, e sospirando a disse: "Se e' fosse consorâ de tanto che avesse um tar figör, e' non sarea privâ de lo mê reame."

E alaora ella fè secretamenti norigâ questo fantin, e mostrà che ella fosse gravia, e pöa a fè andâ una voxe che ella era apartoia, si che per tuto lo reame ze questa novella. E per questa voxe lo rè con li baroin fem gran festa, e fem norigâ lo fantin segondo lo modo reâ. E de lì a pocho tenpo la dicta renna consee um figo de lo rè. E cressando inseme questi doi fantin monta fiâ e' se const contrastavam l'um con l'atro, e questo Juda fava monte iniurie a lo figo de lo rè e monto lo mollestiava e si lo fava spesso pianze.

Or la regina sentando questo e sapiando ogni cossa, como ello monta fiâ lo bateiva, e za persò non sesava. Or se manifestà como Iuda non era figo de la renna, ma fo trovao in mâ, la quâ cossa intendando Iuda ne romaze monto contrubao, per la quâ cossa e' l'amassà secretamenti lo figo de lo rè, de che o temè de non esse morto, e fuzì in Ierussalem, e missese sote la segnoria de Pillato. E questo Juda fo pöa monto caro amigo de Pillato. Or cheite che questo Iuda fo daito grande possansa, e fava e ordenava monte cosse a la soa vorentae, e um iorno stagando Pillato a um barchon, o vi um iardim unde era asai de belle meire. De [c]he ge vègne grande vorontae de aveine de quelle belle meire. E questo iardim era de Rubem, paire de Juda, avegachè[sic] Iuda non lo cognossese per paire, ni lo paire cognosea lo figo, che o se creiva che o fosse perio in mar.

E Pillato si ihamà Iuda e si ge disse: "E' o grande vorentë de avei de quelle meire, si che se non n'o a la mea vorontae, e' porea lengeramenti morî." E deprezente Juda se carà inter lo iardim e incomenssà a cöge de le meire. E in questo gonsse Rubem so paire, e vegando che Iuda cogeiva le meire, si se incomenssàm monto a contrastâ inseme, e monto cressèm in grande ira, e de grande villania e' se dissem l'um a l'atro. E finarmenti Juda preize una prea e lanssà per la testa a Rubem, e dège tar corpo che ello cheite in terra morto. E preize de le meire e portalle a Pillato e contàge tuto so che g'è intervegnuo. E vegando[sic] la seira, Rubem fo trovao morto. E lantô Pillato preize tute le posesiom de Rubem e si le dè a Juda, e la mogê de Rubem si la dè per mogê a Juda, la quâ avea nome Tiboria. E um jorno la dicta Tiboria comenssà monto duramenti a sospirâ, e Juda la incomenssà monto dilligentementi a demandâ perchè ella pianzea. Ella respoze: "E' me posso bem lamentâ de monte condeciom chi me su avegnue." E comenssàge a dî so che g'era avegnuo de lo figo, e pöi de lo mario, e pöi de Pillato "chi te m'a daito per fossa[sic] per mogê". E abiando cointao ogni cossa, Juda cognossè como o l'avea morto so paire e preiza so maire per mogê, e comovoto a pentimento per conforto de Tiberia, o se ne ze a lo nostro Segnor messê Ihu. Xe. e demandàge perdom de lo soe peccae. E messê Ihu. Xe. lo preize per so desiporo e pöa o lo elezè apostoro. E messê Ihu. Xe. lo amava tanto che o lo fè perchurao de ogni cossa, lo quâ lo traì pöa. E ello portava la borssa a lao per fâ le speize, e de tute quelle cosse chi eram offerte a messê Ihu. Xe.

  1. pâ che ghe segge scrito capõ, ma ciu da-a vexin a "o" a pâ ciutosto una specce de "s" abreviâ