Pagina:Marston56.46-133.djvu/72

Da Wikivivàgna

numeraber pövo aquistà a la fe' de lo nostro Segnô e senper ordenava le zexe de li saserdoti e li iheregi per servî de le dicte zexie che ello frabichava.

Or per tuto quello tenpo che lo rè Grandofforo non tornà o fè tute queste cosse. Or avegne che seando lo rè in so camin e abiando inteizo per ordem tuto quello che san Thomao avea faito, comandà che l'apostoro con Arbano fossem preixi e missi in una streita prexom. Consoseacossachè lo frë de lo re stava in quello pointo a fin de morte, persò lo re tardà li lor martirij penssando de falli scrotegâ vivi e consumâ a lo fögo.

Or o cheite che lo fraello morì chi avea nome Gaddo, per la quâ morte o s'era faito desmezurao pianto, persochè l'era monto amao da lo rè. E seando questo morto involupato[sic] de drapi de seta[sic] e de pârei d'oro, lo rè comandà che fosse faito um morimento ornao de pree precioze. E lavorando li dicti meistri, resusità lo dicto morto per vorontai de Dee lo quarto iorno a l'ora de prima, e de so fo faito grande spaventamento intre questi chi goardavam lo dicto corpo. E lantor Gaddo comenssà a parllâ a so frai rè Grandofforo e ge disse: "Intendime fraello mê, questo homo che ti intendi de fâ scortegâ e consumâ per fögo, ello è um grande amigo de Dee e si è senpre aconpagnao da li söi angeri, e sapi che l'anima mea è staita menâ in cel da li angeri, li quai me am mostrao lo paraxo che questo Thomao t'a faito, e in quello lögo e in quello mesmo ordem como t'a promisso, e tuto quello lavô si è de pree e de gacinti e de smeradi, e dentro tuto bianchissimo e cossì deföra. E mi goardando a questa cossa de si grande bellessa, li angeri me dissem: «Questo è lo paraxo che Thomao a faito a to frai.» E mi dissi: «Piaxesse a Dee che o fosse faito parte per mi de questo paraxo.» E li angeri me dissem: «Lo to frai è faito indegno de questo paraxo, ma se ti ge vöi abitâ, e' pregeremo lo nostro Segnô che o te fassa resusitâ e tornâ a lo mondo, asochê ti possi achatâ lo dicto paraxo e rende la monea a to frai, la quâ ello se penssa avei perdua»."

E dicto questo ello ze deprezente a la prexom. E intrando dentro o se butà a li pê de messê san Thomao demandandoge predom per so frai, e disse: "Messê, mê frai non sapiando che fossi apostoro de messê Ihu. Xe., si v'a faito so, e si n'a achatao grande peccao de so che ello v'a faito."

E deprezente o fè ronpî le cainne, e pregà lo apostoro che ge piaxesse de prende le vestimente reai.

A lo quâ lo apostoro respoze: "Ti non sai anchora como se uza le cosse de lo mondo quelli chi vörem avei abitaciom in cel, unde sapi che a mi basta la gonella e lo mantello che o, e questo me basta fin che de questa vita e' me partirò."

Or cheite che insiando lo apostoro de la prexom, lo rè Grandofforo vègne incontra e se zità a li pê de lo apostoro demandandoli[sic] perdom de so che ello ge avea faito. A lo quâ lo apostoro disse: "Grande gracia v'a faito lo mê Segnô messê Ihu. Xe., chi v'a mostrao le soe cosse secrete, che le vostre provincie sum pinne de le soe zexie, e inpersò pensaive de aparegâ e de lavave de quella aigoa perpetua, soè de lo santo batesmo, asochê voî seai particpi de lo selestiâ regno."

E odando, lo frai de lo rè disse a lo apostoro: "E' o visto lo paraxo che voi avei faito a mê frai, e li angeri de Dee m'an consevoto gracia che lo posse acatar."

A lo quâ l'apostoro respoze: "Questo è in possansa de to frai."

Respoze lo rè Grandofforo e disse: "Pöa che questo è faito per mi e', vögo che cossì sea, e lo apostoro te ne fassa a ti um atro, e se questo non po esse, sapi se questo po bastâ a tuti doi."

Or lo apostoro disse: "Voi devei savei che in pareizo g'è paraxi sensa numero, li quai ge sum ediffichai fin a lo principio de lo mondo, li quai non se pom achatâ, salvo con prexo de piña fe'. E lì murtipicha le richesse chi mai non averam fin, como am queste de questo mizero mondo."

Or cressando la fama de lo apostoro per tuta la provincia de India, como tute le infirmitae eram sanae per la soa man e como ello resusitava li morti e inluminava li segi e deschasava li demonei, li quai se creivam che fossem[sic] Dee, or e' l'incomenssà de vegnî grande soma de gente de diverse provincie, li quai aduxeam corone de prie precioze e diverse vestimente e ihoie per aprezentâ a lo apostoro, e si voream sacriffichâ in lo so conspeto li animai cossì como a Dee. Or l'apostoro, vegando so, demandà gracia a lo rè Grandofforo, che lo pövo lo devesse aspeitâ fin a um meize.

Or, conpij li III- jorni, preso non era lögo unde poisse stâ tanta gente, e lo apostoro ordenà che e' fossem tuti in um canpo lo quâ era sote um monte, lo quâ avea nome monte Gazino. E lì ge era grande quantitae de infermi de diverse infirmitae, e seando tuti li infermi da una parte e lo apostoro se misse in mezo de lô e incomensà a levâ le main inver lo cel e a fâ soa oraciom. E faita l'oraciom elli respozem tuti: "Amen." E pöa deprezente o desseize sorve lô a modo de una grande novera de mo fögo, de che e' se crete[sic] quaxi tuti perî, e stetem tuti com le zenoge in terra con l'apostoro per spacio de meza ora. E levandose lo apostoro de terra, si ge disse che elli se devessem tuti levâ "che lo mê Segnô Ihu. Xe. v'a tuti sanai." E lantô questi infermi se levàm