Pagina:Marston56.46-133.djvu/115

Da Wikivivàgna

e mati sum, e moràm de malla morte".

E lantor indegnato[sic] Satelicho si comandò che ge fosse daito puzoi maschë e che pöa o fosse tuto nudo[sic] ligao a una corona.

E lantô messê san Tropè disse: "Segnor Dee, lo to aitörio non se parte da mie". E senando[sic] con verge de ferro batuo, lo so sangoe coreiva in terra. E messê san Tropè levà li ögi a cel e con grande fe' disse: "Messê Ihu. Xe., e' me arecordo de so che voi me dixesti per lo vostro angero stagnai lo mê sangoe". E conpia la oraciom si cheite la corona unde ello era ligao e ocixe L de quelli marvaxi homi con Satelicho.

E li atri ministri preizem messê san Tropè e lo missem in una vota schura. E lo figo de Satelicho, lo quâ avea nome Servino, seando fortementi inanimao contra messê san Tropè per la morte de so paire, si comandà che fosse menao inter la mandria unde era li leoni e leoni pardi e orsi e atre bestie ferozisime. E seando lo martiro de Xe. misso in mezo de li leoni, vègne subitamenti um leone e butò um grandissimo crio sorve ello. Alaora san Tropè fasandose in quello pointo lo segno de la santa croxe in contra lo leone, incontenente quello leone cheite morto a li söi pê. Unde tuta la gente de questo se dem grande maravega. Apreso si fo lasato um leompardo, lo quâ con la testa china si ge lechava li pê, e semegeivementi tuti faxeam cossì li atri animal[sic]. Alaora um consegê de lo inperao, lo quâ avea nome Eulio, vegando lo grande mirachollo che Ihu. Xe. per questo so servo fè e demostrà, incontenente se convertì a Deo, e andando a Roma si fo degolao in paxe a V dì de marso.

Alaora messê san Tropè insiando de questa mandria, si intrò sota lo sê de ramo con quelli ministi e levò li söi ögi a lo sello e si disse queste parolle: "O Segnô mê messê Ihu. Xe. lo quâ sei pin de vertue e de mizericordia, intendi la mea oraciom, Segnor meo[sic] e' te prego che in questo lögo ti mandi lo to santo angero, asochè o desfassa questo cello de ramo e tuta soa fortessa con quelle corone chi lo teñem, asochè a tuti sea manifesto che ti solamenti formassi[1] lo cel e la terra e non li mati homi chi vollem fâ semegeive cosse".

Alaora vègne lo angero de Deo, si vègne como una novera con troni[sic] e contrubato tenpo e misse per terra lo dicto cello de ramo, e parte de le corone in che ello era fremao, si che grande quantitae de pagani morìn quello iorno. De che da quello iorno avanti monti fon quelli chi dubitàm de fâ sacrifficio a lor dei.

Alara[sic] Sarvino, figollo de Satellicho, si comandà che san Tropè fosse degollao, si che alaora fo da sargenti preizo e menao a la porta Romana per dage la morte. E ello pregò a li sergenti digando: "Fraelli mê, e' ve prego che noi pasamo da la caza de Andronicho meo amigo". E cossì passàm con grande murtitudem de popullo. E santo Tropè ihamandolo a ello con pianto dagandoge paxe e' si ge disse: "Amigo veni[sic] depoî mie a sepelire lo mio corpo quando sarà finito, e mie si o speranssa in lo Segnor Ihu. Xe. che de questo te ne seguirà grande merito".

E intendando questo li ministri si non lassàm lo dicto Andronicho conseigo vegî[sic], asochè o non savesse quello che da lo angero g'era stëto dicto, che lo so corpo in atra provincia sarea portao. E cossì insìm de la citae de Piza e intràm in una barcheta. E senper era tegnui[sic] da li sargenti, asochè ello non se butasse in mare o in de lo fiume. E Servino stagando in lo mercha[sic] de la citae de Piza con grande murtitudem de pagani, si disse queste parolle: "Segnoi, a mi pare lo mego falo dgollâ[sic] in sum la foxe, questo homo, asochè no resusite, inperochè lo so Deo demostra monte vertue". E cossì fo da li söi consegeri confermao lo so dire.

Alaora si mandà comandamento a lo so oficiallio che a lo grado de Arno fosse degollato Tropè e prevegando[sic] a la riva de lo fiume, e messê san Tropè disse queste parolle breve: "Segnô mê Ihu. Xe. reseivi lo sprito mê". E atro> non disse, se non che levando li ögi a lo cello si fo degollato e cossì si finì lo so gloriozo martirio.

E alaora quelli sergenti, trovando una pisena barcheta vega, si la preizenon e misegem dentro quello preciozo corpo e semegeivementi ge missem dentro conseigo um gallo e um can, e lassàm andare questa barcheta zuza per la corente de lo fiume. E stavam tuti sum la riva de lo fiume a vei fin che la poivam vei. E la vin intrare in mare. E pöi retornando in la citae, si fem a savei a tuti com[sic] lo corpo de Torpè si era perduo.

E alaora lo angero de Deo si menà questo corpo a lo porto de Sino in lo piseno locho de lo mare si ronpì la barcha e faito fo lo can si como ello vegasse davanti

  1. Foscia questa sensa a t a l'è a forma ciu viaxa do passao remoto. G. Musso