Pagina:Marston56.46-133.djvu/111

Da Wikivivàgna

e semegeive cosse disse Sissino. De che messê san Cremento ave grande alegressa. E lo dicto Sissino crete in Dee con tuta la soa famiga, e maschi e femene, e grandi e pìseni, e fon a no CCCCII-III, e per questo Sissino monti sâvei homi e de grande esse, amixi de Minero inperao, se convertin a messê Ihu. Xe.. E lantora um, lo quâ era retô de le idolle, sentando che monte persone se convertivam a messê Ihu. Xe., fè ihamâ tuti li retoi de le contrae e, per via de monea che o dè a questi, ordenà una seduciom cumtra quelli chi s'eram batezai. E seando in segnoria um, lo quâ ave nome Mermeritino preffeto, si comovè grande mormoramento in lo pövo de Roma de messê san Cremento. E grande confuxiom era inter lor, che alchuni dixeam: "E che mâ a faito Cremento? E in che cossa non a-llo bem överao?" E atri infiamë de sprito diabolicho dixeam che o fava tute queste cosse per arte magicha e che ello dexirava de desfâ li nome[sic] de li Dee. "E' dixe che Erchules nostro conservao si è sprito inmondo, e che la nostra dona santa Venera è una rea femena, e iastema la grande dea Vesto e dixe che ella vorea esse bruxâ, Marchullio, Saturno, Marte si acuzam, e persò o devea li sacrifficij a li nostri dee."

E lantô questo Marmentino preffeto, non possando pu sostegnî lo remô de lo pövo, comandà che messê san Cremento ge fosse menao davanti. E quando ello ge fo davanti, ello l'ave inteizo secretamenti, o ge incomenssà a dî: "Tuta la murtitudem de li Romain rendem testemonio de ti e dixem che ti ê nao de nober gente, ma mi no posando sostegnî che ti sei preizo in questi eroî, non sapiando che Deo sea questo che ti adori, si vögio che ti torni a lo divin sacrifficio de li onipotenti dee, per la quâ cossa è da lassâ questa toa vanitae e che ti adori le idolle chi sum li altissimi dee, asochè ti possi scanpar."

E lantor papa Cremento respoze e disse: "E' dexirava che la toa atessa vegnisse a intende la raxom, e non per via de remô, ni per parolle mate, ma per raxom m'aschotassi, e persò se li cain lëram e fam remô, o non resta persò che non seamo homi raxoneivi, e si non se demo asemegiâ a li cain chi lairam, ma lo remô, chi è senper incomenssao per li mati, mostra che le övere agam in lor veritae ni raxom, per la quâ cossa lo silencio è da demandâ, asochè lo homo possa intende e cognosse la soa sarvaciom, e cognossando e serchando in si messo[sic] ello verà a cognosse quello chi è veraxe Dee." E disse la soa raxom.

E lantor questo prubichà Marmentino (ma) a Minerio inperao la condiciom de queste cosse e disse: "Lo pövo con grande achuxze achuzam questo Cremento, ma in ello non posso trovâ alchuna caxom degna." A lo quâ lo inperao respoze che ello fosse constreito a sacriffichâ a li dee, e se o non lo voresse fâ, che ello fosse confiniao sum una izora, la quâ era rente una citae chi avea nome Cresona. Lo quâ comandamento de lo dicto inperao fo conpio. E deprezente Marmentino disse a messê san Cremento quâ ello vorea, orâ a li dee ò andâ in bando. Ma messê san Cremento avea lo so studio in tirâ questo a la fe', e pu dexirava la confinia che o non la temea. Pu a la fin lo nostro Segnor Dee fè tanta gracia a messê san Cremento che questo preffeto Marmentino ge disse pianzando: "Questo to Dee che ti adori si sta prefetamenti in to aitörio." E avege aparegiâ una navixella la quâ era pinna de croxe e de vitoaria.

Or seando prevegnua la navixella a la izora, o g'era inter serte grote pu de II M crestiani chi stavam con grande fatiga. E quando elli vin messê sam Cremento, incomenssàm tuti fortementi a piazere[sic], li qua[sic] cognosando messê san Cremento che elli eran constreiti per lo nome de messê Ihu. Xe., si disse: "Non sansa caxom m'a mandao lo Segnô Dee cocì a voi. O l'a faito asochè sea participo de la vostra passiom e volle che sea ameistro[sic] de la vostra consolaciom." E abiando a lor dicto manti[sic] ameistramenti de consolaciom e de sapiencia, e' ge dissem che o ge covegnea andâ lonzi um migiâ per aigoa. E messê san Cremento disse: "Metemosse tuti in oraciom a messê Ihu. Xe. nostro Segnô, che a li söi confesaoi ello arve la venna de la fontana, como fo feria la prea in lo dezerto Sinai e l'aigoa ne insì in grande abondancia, e ello dage ëgoa a voi abondatementi[sic], si che de li söi beneficij senper lo regraciemo." E conpia la oraciom e' goardanse de intorno e vin um angero lo quâ drisando le pree quaxi parea che volesse mostrâ lo lögo a messê san Cremento. E lantô messê san Cremento vegando con piña fe', o ge parsse vei Dee e non atro, e se ne ze a lo lögo e disse: "In lo nome de lo Paire e de lo Figio e de lo Sprito Santo." E fem lo lögo e cavànge dentro con li rastelli, e non prevegando a lo lögo unde era lo angero, e messê san Cremento pigià um piseno martello e con pisena feria che ello fè unde era lo angero o ge fè fontana de aigoa con vemne vive le quë spandeivam abondantementi, de che ne fon monti alegri. E lantor messê san Cremento disse: "Lo rebato[sic] fiume alegrerà la citae de Dee." E questa