Pagina:La settimana religiosa1894.pdf/8

Da Wikivivàgna

La Settimana Religiosa

30

pe a sciâ Catainetta Fringuello. Dunque ho combinôu ch'a me mandasse verso seia ûn travaggio da fâ de sprescia, pe avei ûn pretesto de veggiâ.

BRIG.– E lê ascì a ve tegnîva man?

ZAB. – A m'ha dîto: Zabetta, t'ë ûnn-a gran fûrbonn-a. E fûrba o l'ëo, ma da fûrbaia me ne son sempre servîa in ben.

BRIG. – Se ghe vedde.

ZAB. – Dunque verso seia piccan. A l'éa ûnn-a scoläia da sciâ Catainetta con ûn camixotto zà taggiôu. Quella scì ch'a l'éa ûnn-a biricchinotta. A l'aviä avûo circa trezz'anni; ma pe fâ a sò parte a l'ëa zà ben desgaginâ: ghe ne pêu ëse comme lê, ma pëzo noe. A ven da-o tavolin dov'ëa assettâ, a l'arve o groppo, e seria seria a me dix[e]: Zabetta, a mæ prinçipæa a ve salûa e a ve prega de fâghe o piaxei de cûxîghe questo camixotto pe doman mattin, ch'a l'ha da rende. Mi ho fæto mostra d'arraggiâme e gh'ho risposto: Ti pêu dî a-a to prinçipæa che a se-o cûxe lê, che mi no me sento de perdighe a nêutte apprêuvo, e doman ëse balorda tûtto o giorno. Mæ moæ allôa a m'ha dîto: ti fæ ben. Ti no gh'ë ätro che ti a Zena pe cûxî camixotti? Ho piggiôu o camixotto, l'ho infangottôu in to mandillo, e intanto ho schissôu dell'êuggio a a garzonetta, che fûrba a m'ha sûbito inteiso; e a s'é missa a pregâme con tanta grazia che ho fæto mostra d'arrendime, o ho dito a mæ moæ: Via, pe questa votta a serviö, ma pe questa votta sola. Ho piggiôu o camixotto e me son missa a laoâ, a dâghe drento. A çenn-a ho mangiôu ûn boccon, e torna lì con l'aguggia in man. Mæ poæ, ch'o n'aveiva bevûo ciù ûn gotto, o n'é stæto guæi a andâ in letto e a runfâ. A moæ, ch'a beveiva poco e a non aveiva sêunno, no gh'ëa verso ch'a voëse andâ in letto. Gîa de sà, gîa de là, a m'ëa sempre pe i pê. Finalmente a m'ha dîto: Mi vaggo in letto seh, e ti fæsci mëgio a fâ o stesso ti ascì, e levâte tosto doman mattin. – Mi no, gh'ho dîto: co-o penscëo de questo travaggio, aoa che ghe l'ho promisso, no porriæ dormî. Pe ûnn-a votta ûnn-a nêutte a se pêu perde. – Fa comme te pâ; a m'ha risposto; ma mîa che se ti t'ammôutisci te mando all'ûspiâ.

BRIG. – Tiæ avanti.

ZAB. – Appenn-a me son accorta ch'a s'ëa accondormîa, ho pösôu o travaggio e quatta quatta son andæta a o barcon. O sciô Ghigermo o l'ëa lì sotto pe aspëtâme. Mæ moæ a l'ha sentîo arvî o barcon e ciccioâ, benché parlascimo sotto voxe, a s'é levâ cianin cianin e in punta de pê a m'é vegnûa derrê con ûnn-a savatta in man, e comme a l'é stæta a tïo, a me n'ha dæto tante che no saveiva ciù dove me foîse. – Ah! sci n'eh, anche de queste ti me ne fæ? te-i daggo mi seh i raviêu. Passime avanti; vanni in letto, brûtta scorlùssoa, e a o sciô Ghigermo ghe rispondiö mi doman. – O ciù che m'é rincresciûo o l'é stæto ch'a sbraggiava forte, e i vexin han sentio, e o giorno doppo n'ëa pin tùtto o carroggio; e quande son sciortîa o giorno doppo, tûtti me bûrlavan. – Zabetta, ëan boin i raviêu ? Zabetta, v'han miga fæto indigestion? Zabetta, ei dormîo ben stanêutte? Mi aiva ûnn-a verghêugna! – Veddei, moæ, gh'ho dîto, m'ei fæto scöxî da tûtti co-o vostro sbraggiâ..... – Con o mæ sbraggiâ eh! a m'ha risposto, e a s'é levâ ûnn-a scarpa e a m'ha ancon dæto a zunta.

BRIG. – L'ei fæta proprio da rëo.

ZAB.–E a moæ a l'ha dîto a-o poæ, e sei ch'o l'ëa ûn ommo bûrbero: se no scappava lèsta, o m'accoppava da-e bacchæ. Basta, gh'ho domandôu scûsa e o s'é acquëtôu; e v'assegûo che quella lezion a m'é servîa pe ûn pesso. E aoa conoscio che son stæte botte sante e ë benediscio. – Oh, addio, vêuggio andâ a casa che l'é tosto nêutte.

BRIG. – E mi asci, ch'ho da fâ chêuxe a çenn-a. Addio. A quando se rivediëmo?

(Se separan, poi Zabetta a torna inderrê).

ZAB. – Brigida, Brigida, psss, psss, torna ûn momento chì, sentî.

BRIG. (tornando) – Cose dî?

ZAB. – Eh! no son mi sola sensa memöia; me pâ che l'aggei persa voî ascì.

BRIG. – Perché?

ZAB. – Ve sei scordâ de contâme quello sêunno che ei fæto.....

BRIG. – E ve-o contiö aoa. Ma zà creddo d'avei visto con i êuggi aværti. L'é quande a mæ Giggia a l'ëa piccinn-a de duî anni. Dunque ûnn-a nêutte, o dormindo o sveggia, ho visto intrâ da-o barcon ûnn-a stria a cavallo a-o bacco da spassoia, avvixinâse ä chinn-a da figgiêua, sciûsciâghe in faccia e poi sparî. O bûttôu ûn sbraggio, e, o ëa addescià, diggo, o me son addesciâ e son camminâ da-a chinn-a. Che spettacolo! A Giggetta a l'ëa gianca pallida, co-i êuggi stralûnæ e unn-a freve de cavalli. So poæ ch'o s'ëa sûbito levôu, o l'ha vosciûo che ghe conte o con, o ron e o bûscio e mi gh'ho dito tûtto dall’a finn-a ä zetta. Mi ho dito: a l'é segûa che me l'han perlenguâ, pövea figgêua. Eimo de stæ e l'ëa zà giorno, e mi m'ho misso a velletta in testa e via a gambe a consûrtâ, o scì, a Barboa de carroggio drito, ch'a se n'intende de strie e di strionezzi.

ZAB. – Paì se l'ho sentîa lûminâ. Ei fæto ben a consûrtâla. E cose a v'ha dîto[?]

BRIG. – A no m'ha lasciôu finî de contâ ch'a m'ha sûbito dito: A l'é ciæa comme o sô, che se tratta d'ûn strionezzo. Pe guarîlo besêugna trovâ quella maledetta stria chi ve l'ha perlenguâ.

ZAB. – E comme se fa?

BRIG. – Barboa a m'ha dîto: Fæ coscì. Stasseia in sciö tardi fæ rostî in sce a pæta affogâ o fighæto d'ûnn-a levre. Stæ segûa che quella chi v'ha perlenguôu a figgetta a capita in sce o momento a a vostra porta. Ve conseggio de piggiâla a-e bonne, o ciù, o ciù minacciâla ûn pö, perché se a l'é lê ch'a l'ha perlenguôu vostra figgia, lê sola a pêu desfâ o strionezzo. Zà lê a se scûziâ, ma no ghe creddei. Dîghe ciùtosto che ghe perdonæ, basta ch'a ve guarisce a figgetta. Veddieì che a vegniä ùmia. Miæ però, de no dîlo ad anima viva eh! ätrimenti l'incanteximo o no fa effetto. – N'aggiæ puïa, gh'ho risposto; che in fêua de mæ maio, nisciûn o saviâ. Ecco perché no ve l'ho dîto manco a voî.

ZAB. – E no me l'ho de pe-a-mâ, no ghe pensæ.

BRIG.–E gh'ho patîo, seì, de no ve-o poeì dî; e ve l'aviæ dito doppo, ma temmeiva che a mæ figgia, dixendolo, ghe tornasse o mâ. Che do rèsto me saiva rescioâ o chêu de dîvelo.

ZAB. – Zà, l'é ûnn-a consolazion o poeìse confiâ con ûnn-a personn a amiga e segretta, comme mi e voî. Ma continuæ.

BRIG. – Dunque quella seia o mæ ommo o l'ha aççeizo