Pagina:La settimana religiosa1894.pdf/7

Da Wikivivàgna

Ma a Settima a 'Religiosa

29

in te nostre strasse. Ve sovven a Beddin, a figgia do Mangiagrigoe, chi stava in to nostro carroggio? Lê ascì a sperava in sce ûn scignorotto chi ghe a dava da intende e a l'ha ricûsôu o figgio do Grighêu, o perrûcchê, ch'o l'ëa ûn zoëno de gaibo e bravo. Ebben? A l'é restâ de tæra. O sciô o l'ha acciantâ lì; nisciûn l'ha ciù vosciûa, e visto no visto, a l'é vegnûa giana, fûta, pelle e osse e a l'é morta de magon. Contæghela ûn pö, pe exempio, a-a vostra Giggia. Saiàn trei meixi che me l'ho assêunâ. Che puïa ch'a m'ha misso. A m'é comparsa tûtta desfigûâà. A l'aveiva e fossette in te masche; a l'ëa cô do sofranin, e me paeìva ch'a l'avesse o naso tûtto mangiôu. A s'é missa pe abbrassâme. Mi ho bûttôu ûn sbraggio che s'é finn-a addesciôu o mæ Lûcchin ch'o dorme in ta stansia vixinn-a, e o l'é de sêunno dûo che no l'addescieiva manco o nêuvo campanon da töre, s'o l'avesse da-e oëgie. Sûâva da-a testa a-i pê, e pe tûtta a nêutte non ho ciù streito ûn êuggio. Sò che no se deve credde a-i sêunni, ma.....

BRIG. – A saiä ancon stæta davvei l'anima da Beddin vegnûa dall'ätro mondo. Dixan d'andâ adäxo ne-o credde a-e apparisioîn di morti; ma mi e creddo tûtte. Mæ madonâva, ch'a l'ëa ûnn-a donna comme se dè, e no gh'ëa pericolo ch'a dixesse ûnn-a böxîa pe tütto l'öu do mondo, a me contava che doppo êutto giorni da-a morte de mæ messê, a l'ha visto comme aoa ve veddo voî. Ma no posso contâvela perché ven tardi.

ZAB. – L'é vëo, mi ascì ho da andâ; ma ancon in momento poëmo stâ. Dî.

BRIG. – Ben. A gh'ha domandôu s'o l'aveiva besêugno de ben: son vegnûo per questo, o gh'ha risposto: ma o gh'ha dîto ch'a no cianzesse ciù. Lê a s'é missa pe abbrassâlo. O gh'é sûbito scomparso. Mi son fortûnâ che morti no me n'é mai comparso.

ZAB. – Manco a mi. Sêunni, che se foîse ûn'anima bonn-a dieiva che son vixioin, n'ho fæto duî o treì. Ve ne conto ûn e poi vaddo via.

BRIG. – Sci, sci, sbrighæve, che mi ascì v'ho zà dîto ch'ho premûa. No me pâ mai de tardi de tornâ a casa; che quella benedetta figgia, con tanti grilli in testa, a no stà ben sola.

ZAB. – Segûo, dî o vëo. Aveì di figgiêu, e mascime figge, o l'é ûn gran peizo. Quelle che se maian a-a giornâ d'anchêu no conscideran; van co-a testa in to sacco. Non é ciù comme a-i tempi nostri, è[h] Brigida? che se fâvan e cose comme andavan fæte. Aoa se ne van a dî de scì che no san manco o proprio doveì; comme l'han da insegnâ a-i figgiêu? Sentî: l'exempio o l'é ûnn-a gran cosa. O l'é o cappo esenziale. E ë nostre moæ ne-o davan; e noî, no fasso pe dî, ma cattivi exempi a-i nostri figgiêu no ghe ne demmo, n'é vëo? Eppûre emmo da sospiâ in sce questi benedetti figgiêu! pensæ cose diventiàn quelli che vegnan sciù a-o di d'anchêu sensa religion e sensa edûcazion.

BRIG. – Dî proprio ben, seì, Zabetta! Donne comme e nostre moæ non se ne veddiä mai ciù.

ZAB. – Mi me regordo sempre de botte ch'ho piggiôu da mæ moæ, pe quelli benedetti raviêu ch'aveiva combinôu de mangiâ co-o sciô Ghigermo... o seätê... Ve-o doviësci sovegnî, perché o ve dava in to genio anche a voî.

BRIG. – No vêuggio dî böxîe, o me piaxeìva davveì. Ma mi stava attenta a no l'ammiâ pe no dâve giöxîa a voî.

ZAB. – Me n'accorzeìva, seì, e l'é per questo che no v'ho mai fæto nisciûnn-a osservazion. Tanto ciù che saveiva che a voî lê o no ghe pensava affæto; ch'o m'oeìva mi.

BRIG. – Oh! pe questo, stemmo sitte.

ZAB. – No, no, dî quello che seì. Intanto aoa o l'é affare finîo.

BRIG. – Ve diö dunque ûnn-a cosa che no v'ho mai dita. Quande o me parlava de voî, seì cose o dixeìva? A Zabetta no-a vorriæ manco pe strasson de cuxinn-a.

ZAB. – Ah! pesso de tûtto zù. O dixeiva coscì? Andæghe a credde a-i ommi! E davanti o me fava tanti squaccin.

BRIG. – Pe riive apprêuvo. De derrê a-e spalle o ve canzonava in to parlâ e in te l'andâ.

ZAB. – E cose ho mi in te l'andata e in to discöre?

BRIG. – O dixeiva che andando päi ûn'anitra e ch'aivi ûnn-a voxe agra comme i galli quande han a peìa.

ZAB. – Biforco! Ancon d'assæ che no ghe l'ho mai sentîo dî, e che voî eì avûo prûdenza de taxeì, dunque ghe dîva o mæ urtimo, seì!

BRIG. – A tentazion a m'é vegnûa ciù d'ûnn-a votta de dîvelo; ma perché saveiva che seì de sangue cädo, me trattegnîva.

ZAB. – Eì fæto proprio ben, seì; dunque ghe mangiava l'anima. Ma lascemmo stâ ste cose rançîe.

BRIG. – Dime comme l'é finîa a vostra faccenda.

ZAB. – Quæ?

BRIG. – Di raviêu?

ZAB. – Che mammalûcca che son! M'ëan passæ de mente. Semmo intræ in te ûn'ätro discorso e ho pærso o fî. Dunque l'affare di raviêu..... ma vegniä tardi.

BRIG. – Contæ, contæ. Un menûto ciù o meno no fa.

ZAB. – A l'é successa quande stava in ta montâ de Rompicollo, seì là vixin a-o cian de Sant'Andria....

BRIG. – Sci, vixin a-i Servi.

ZAB. – Giûsto. Se vedde che conosceì tûtto Zena e ciù ûn carroggio. – Unn-a seia de martedì... me pâ che foîse proprio martedì: no vorriæ dî böxîa..... No, no; aoa che ghe penso, l'ëa mäcordì, perché me ricordo che Maxo o caægâ o m'ha portôu i stivaletti de lûstrin pe andâ a ballâ o giorno doppo, che l'ëa zêuggia grassa. Scicchè, tornando in discorso, a seia avanti o sciô Ghigermo o m'ha dîto: Zabetta, voeì vegnî doman a seia a mangiâ duî raviêu in casa mæ? Eìmo vexin. – Comme ho da fâ? diggo mi. – E lê: Quando vostro poæ e vostra moæ son in letto, voî quaccia quaccia ve ne sciortî. – Mi ho dîto: Sciâ sacce che da-a mæ stansia pe sciortî, besêugna che passe in ta sò; no me comprometto de fâ tanto cianin che no me sentan. – E lê: Se vedde ciæo, Zabellin, che no me voeì ben. Son scûse. – Quando me son vista coscì co-e spalle a-a müâgia, gh'ho promisso d'andâ; e semmo restæ d'accordio che a mëzanêutte lê o se saeiva trovôu sotto o mæ barcon a aspëtâme.

BRIG, – Vëamente a non ëa cosa guæi giûdiziosa.

ZAB. – Dî ben: ma da zoëne giûdizio se n'ha poco. Aoa l'accapiscio: allôa me paeiva che no ghe foîse ninte de mâ. O sciô Ghigermo in fondo o l'ëa poi in brav'ommo; in casa o gh'aìva so sêu, seì, a Mominetta.....

BRIG. – Insomma comme eì fæto a sciortî d'in casa?

ZAB. – Miæ cose ho pensôu? Seì che laoâva de giancaia