Pagina:Eneide 1895.djvu/18

Da Wikivivàgna

30
Me son visto fottuo! primma de mûi
Ho vosciûo, sacranon, veddighe drento,
Ho aspëtoû quande tûtti ean a dormî,
E me son desligoû in t’ûn momento,
E li dalli, in te quante ö staggo a dî
Me son trovoû fœûa dell’accampamento,
E poi mettime a andâ comme ûnn-a leccia;
Pe sta votta Calcante ö no me b[eccia].

31
Pin d’anscietæ, de spaximo, de puia,
Senza pûeime sfamâ c’ûn pô de pan,
Scin che n’ho visto ch’ean andæti via,
Mi son stæto ammûggioû in t’ûn pätan
Quande poi...... ma a mæ storia a le* finia,
Mi son chi che me metto in tê so man,
Sciâ ne fassan de mi, cose se sæ
Ma sciâ m’aggian un’ombra da caitæ.

32
Cose serve! ö n’ha tanto inverdûgoû
Che cianzeivimo quæxi comme lë
Quindi ö Re pe so bocca ö l’ha ordinoû
Che o se desmanettasse in sce doi pë
E ö g'ha dïto: va la, ti ë perdonoû;
D’aoa in poi, tî no sæ ciû prexonnë,
Ti restiæ con noi atri e ti troviæ
Ûnn-a patria in te Troia, e in noi, di fræ.