Pagina:Eneide 1895.djvu/17

Da Wikivivàgna

27
Quande se* propaloû questo verdetto
Ognidûn se* sentîo strenze o panë
No savendose ancon chi sæ l’eletto
E temendo ognidûn d’esilo lë,
Ma mi poi, che saveivo da ûn pessetto
Che çercavan de mettimeo derë,
No me ghe* vosciûo gûæi a mangiâ a lamma
E a vedde ûn tio de quello pellegramma.

28
E de fæto, Calcante, interrogoû
(A l’ea cosa za inteisa e combinâ)
Perché ö disse chi ö l’ea sto disgrazioû
Che se sæiva dovûo sacrificâ,
Ö se* reiso all’invito, ö se* cegoû
Doppo d’esïse* fæto ûn pô pregâ,
E comme me l’aveivo za previsto
Chi ö le* andæto a çercâ? mi, povio Cristo!

29
Ghe lascio dî, comme se son resciôæ
Quande a scelta a le* cheita adosso a mi,
Tûtti a reo se son parsi recoviæ
De vedde e cose andâ a finî coscì.
M’han sûbito ligoû pe l’anscietæ
Che mi no ghe ne desse ûn cianto lì,
E in quinta e sprescia, han preparoû l’artâ,
E legne, ö fœûgo, i sacri anghæsi, a sâ.