Pagina:Eneide 1895.djvu/103

Da Wikivivàgna

141
Ma da queste quattr’osse invendichæ
Sciorte un guerriero che ghe fûmme e c[ugg]e,
Che ö s’appatte per mi, de iniquitæ
Che m’ha fæto sûbî sto bul[icugg]e,
Che ö ghe e ciocche adreitûa senza caitæ,
Che nö reste de lö manco e fregugge
Ö ghe fasse rompî ö collo in scavenna
Con ciantaghelo sotto ö fî da schenna.

142
E pe finîla con sta vitta gramma
E con tûtte e so bæghe ao stesso asbrîo
Tiando zû tacchi a se destriga e a ciamma
Ûnna veggetta che a l’aveiva in gîo,
Çerta Rosinna che a l’ea stæta a mamma
De quello beccelan de so marîo,
E a ghe comanda: sta a senti Rosinna
Vanni sûbito a dî a mæ sœû Nettinna,

143
Che a se destrighe e che a me porte chi,
L’ægûa cada, i profûmmi e tûtto ö resto
Che g’ho za comandoû, percöse mi
Vœûggio finîla d’angosciame e presto,
Brûxando insemme a quella pira li
Tûtte e memoie de quell’ommo infesto!
Aoa, cöri «ghe sghæuo, dixe a veggetta»
E a va a fâ a comiscion, ranga e ranghetta.