Ms. Marston 56/Mirachullo (36)

Da Wikivivàgna
Manoscrito Marston 56, 1465
Mirachullo de la biâ Vergem madona santa Maria
azonto maiuscole, pontezatua, tratin inte forme interrogative e diacrittichi (segondo a prononçia do XVIII sec. e e reggole do Prien do 1745; ecetto "ë" = æ, "ö" = œu);
lasciao a tirde in sciâ "n", in corscivo i atre ligatue, in apiçe e coreçioin posterioî; tra e parentexi quaddre e lettie da azonze, tra e tonde quelle da esponze;

[p. 63r modifica]Un atra fiâ e' fo in Roma una dona vidoa, la qua avea um so figör. E questa era monto devota de la biâ Vergem Maria, e zozunava' senper li söi zozuni[sic] e contuniamenti fassando monti ben. Per la qua cossa, seando lo demonio monto irao de so, si la incomenssà a tentâ de grandi peccai, asochè o ge poisse fâ perde la gracia che ella avea de la biâ Vergem Maria, ma o non ge varse niente. Pu a la fin o stimullà tanto de li söi stimolli, che ello la fè caze in peccao carnâ de lo so figör. Ma non per tanto che la dona sesase la devociom che ella avea in la biâ Vergem Maria, ma a sperava senper in la soa mizericordia. E lo demonivo[sic] vegando che per questo a non manchava de la soa devociom, che ella avea in madona santa Maria, si penssà de voreilla vituperà in prezencia de tuto lo pövo de Roma. Si che pricando questo in forma umana, si se ne ze a lo senato de Roma, dagandoge a intende che o fosse bon filozofo e manifestando le cosse de atri, soè le cosse passai e quelle chi deveam vegnî. Per la qua cossa questo fo bem resevoto da lo senato in so corte. E abiando lo demonio revellae monte cosse, e a la fin o ge disse: "Messê, e' l'è faito um grande peccao in questa terra, e de grande puniciom è degno, e questo per una dona vidoa, la qua è cheita in adulterio con um so figo, e am peccao ar carnamenti". La qua cossa odiando lo senato, si mandà per questa dona, vogandolla prubichamenti punilla con grande puniciom. Alaora la dona [p. 63v modifica]mandà per tuti li söi parenti e amixi, e non trovà nissum chi la voresse aconpagnâ fim a la corte de lo senato, de che e' l'era in grande confuxiom, non sapiando che far. Ma nonpertanto ella non se partiva da la mizericordia de Dee e de la biâ Vergem Maria, ma senper e' l'avea in lor grande speranssa. E stagando cossì, o ge aparse la biâ Vergem Maria, de chi e' l'era devota, con conforto digando: "Non abi niguna temanssa, ma va tosto a conffesâ lo to peccao, e mi personamenti te aconpagnerò". E faito questo, e seando tute doe vegnue fin a la corte de lo senator[sic], e lo senator stava inseme con lo demonio, chi avea forma umana. E lo demonio vegando la biâ Vergem Maria, si fo tuto conffozo e quaxi como morto. A lo qua lo senato disse: "Che ai-tu, che ti ê cossì inpallidio e conturbao?" A lo qua lo demonio respoze: "E sum canbio e confozo, persochè la Vergem Maria è in conpagna de questa dona, per la quâ ti ai mandao". E non possando pu sostegnî a la fassa de la biâ Vergem Maria, con grande crio o desparì. E la qua cossa vegando, lo senato loà lo nostro Segnor Dee e la soa santa Maire e la dita dona la qua ello voreiva vituperâ. E de lì avanti o l'ave in grande reverencia, a lozo de la biâ Vergem Maria.