Ms. Marston 56/De li trenta grai de messê san Ieronimo/8

Da Wikivivàgna
Manoscrito Marston 56, 1465
De li trenta grai de messê san Jerömmo
Lo otavo grao si è conponciom
azonto maiuscole, pontezatua, tratin inte forme interrogative e diacrittichi (segondo a prononçia do XVIII sec. e e reggole do Prien do 1745; ecetto "ë" = æ, "ö" = œu);
lasciao a tirde in sciâ "n", in corscivo i atre ligatue, in apiçe e coreçioin posterioî; tra e parentexi quaddre e lettie da azonze, tra e tonde quelle da esponze;
[p. 166v modifica]

Lo otavo grao si è conpassiom [sic]

Lo otavo grao si è conpassiom[sic], de la quâ Xe. disse in lo Evangerio: "In veritae e' ve digo che se voi non averei conpassio[sic] ò non pianzerei la vostra corpa, e voi non sarei consorai." E in um atro lögo o dixe: "Beai quelli chi pianzem, persochè saram consorai".

E Davit proffeta dixe che [chi] semeña in lagreme si se mete in alegressa.

E san Zoane evangelista dixe che o vi Dee chi se aparegiava de vorei sugâ li ögi de li santi, a li quëi e' l'aveiva contendao che e' non devessem pu pianze, perssochè elli am asai pianto.

E Saramon dixe che eram stëti in pochi pianti e angustiai e in pochi bem e sum steiti[sic] disperssi, so è a dî che lo tenpo de la justixa non n'è staito ninte a respeto quello de lo piaxei.

E santo Agustin dixe che chi non a conpassiom non po fâ preffeta oraciom, che cossì como se perde la semenssa chi se böta in terra non bem arâ, cossì se perde la toa demanda davanti da lo Segnor se ti non ai conpassiom de cör.

E san Bernardo dixe che tute le forsse de lo homo non pörem comöve la vorontae de Dee tanto como farea la conpassiom, e si è quella cossa chi vensse e pu umillia Dee a fâ tuto so che lo homo vö e tuto quello che o ge demanda.

E' l'è aora da vorei vei che cossa è constante conpassiom. E' respondo che constante conpassiom è una discressiom de penssâ, e devocio[sic] de dexiderio, e frevô de aquistâ amô, e amô de comandâ e sperâ in Dee pregandoge e justixa profferiandoge in ello tuto bem la propia conpassiom, e arecordasse de le soe peccë, e vergognassene, e dexirâ li beneficij, e amâ li mereti con conpociom, e penssâ la contriciom, e de questo o ne dè fâ oraciom e ponze Dee per devota (o) oraciom. Bona conpocio[sic] è quando lo peccao fa una ostinaciom de le peccae e teme, ma non tanto che o se asegure tropo in bem, e spere, ma non tanto che o se asegure tanto in lo mâ, che o se vergögne, ma non tanto che o se conturbe contra de Dee, e a um preponimento de forsa a fuzî lo mâ, asochê o prevegne a li bem de vita eterna. Conponciom è docessa de lo amô de Dee e amaritude de ogni odi[sic] e peccao. Conpociom si è constrenzesse per umilitae e alegrasse per umilitae. Conponciom de le ree alegresse si aveñe in aveine doror, e de quello dorô aveine [p. 167r modifica](aveine) alegressa, e persochè o non g'è senper dosse ello se ne contrista, e de quello dorei o non pensse mai si se ne alegre.