Ms. Marston 56/De la lezenda de messê san Jeronimo/Um miracolo de lo beao Jeronimo
←torna a l'endexo | Manoscrito Marston 56, 1465 De la lezenda de messê san Jeronimo Um miracolo de lo beao Jeronimo |
Um miracoro de um ereticho faito per messê san Jeronimo→ |
azonto maiuscole, pontezatua, tratin inte forme interrogative e diacrittichi (segondo a prononçia do XVIII sec. e e reggole do Prien do 1745; ecetto "ë" = æ, "ö" = œu); lasciao a tirde in sciâ "n", in corscivo i atre ligatue, in apiçe e coreçioin posterioî; tra e parentexi quaddre e lettie da azonze, tra e tonde quelle da esponze; quarche minnima azonta (tra parentexi quaddre) e ascceimento in notta confrontando con l'ediçion toscaña do 1799 (Ramanzini, Veroña) |
Um miracolo de lo beao Jeronimo
Seando morto lo veneraber Izöbio in l'ora de terssa, o fo odio e visto monti miracori da tuti quelli chi eram prezenti, de li quë miracori e' te ne dirò soramenti doi, li quë renderam testemonio de la soa vita.
Or e' l'era in lo monestê de lo dicto Izöbio um monego che per le monte lagreme che ello spansse o ne perdè la vista, e lo quâ monego acostandosse a lo corpo de lo veneraber Izöbio e metando la fassa sum lo dicto corpo, de subito o resevè la vista.
Lo secondo miracoro si fo che portando lo dicto corpo a la cepotura, incontenente um indemonio[sic] tochando lo dicto corpo fo de subito liberao, e cossì e' sepellim lo corpo de lo veneraber Izöbio nuo con debito onô a exenprio de lo so maistro. E in la dicta zexa e' sepellimo li corpi de quelli trei morti in una mesma hora con lo dicto Jzöbio.