De Franchi Comeddie 1781/Ra locandera de Sampê d'Areña/5

Da Wikivivàgna
Ra locandera de Sampê d'Areña de Steva de Franchi
Scena V
a m co-a tirde a l'é stæta reiza co-a doggia m (mm)


[p. 131 modifica]
SCENA V.

Zanettin, e Oraçio.

(Orazio viene facendo molte riverenze caricate a Zanettino.)


Zan. (a parte) Scì, scì, gh’œu atro, che reenenzie. (forte) sciô Oazietto ghe son bon servitô.

Oraç. Zanettin ve daggo a boña seia: comme vala de salute. stemmo noî allegri?

Zan. Pre quanto se pœu vaggo stagando ben. ma voî, a mie pareì, stæ meglio de mì, che perdeì e nottorañe in tra cruzetta sotta i barcoin dra galante a fâ l’amô, e arresto stupio, che non ve pigliæ quarche stipulazion aromatica a quelle bixe de tramontaña, chi sciuscia a quell’aria crua.

Oraç. Ah caro Zanettin, se ti savesci! son desperaò, se ti non te resolvi d’agiutame a uscî da questo mè intrigo amoroso. L’æ vero, son iñamoraò da sciâ Ottavietta, e sò che se ti vœu, ti poresci consolame con [p. 132 modifica]procurâ che andassan avanti e mæ noççe con quella mæ cara gioja. ah! (sospira)

Zan. Sciô Oraçietto, a ostra Retorica l'è bella e boña; ma in queste congiunture ghe vœu atro che preghere, e sospiri. ghe vœu di argumenti ciù forti perchè a gente posse opeâ de gambe, e de tiesta in ostro favô, in sustanzia, chi vœu avarâ bezœugna onze, dixe o proerbio.

Oraç. Tæ, piggia chì, caro Zanettin, t’hò capio. (le dà una borsa) arvi questa borsetta, ghe son drento uña trenteña de doppie de Spagna belle nœuve. servite pù a tò piaxeì. piggia quelle che ti vœu.

Zan. Ah, ah, non averò mai tant’odaçia d’arvira chì in ostra presenzia.

Oraç. Comme?.. T’ho dito, che son contento, che ti te servi.

Zan. E mì se ve contentæ ve l’allugherò tutta tale, e quale come a stà?

Oraç. Ho capio tutto. Te regallo fin a borsetta. E questo l’è poco a quello che penso de fâ, se ottegnirò quello che desidero.

Zan. Aora scì, sciô Oraçietto, che me sento lesto, robusto, forte in gamba, d’andâ, vegnî, e de mette sott’e sovera miezo mondo, per agliutave. Ma ne so se sacciæ, ch’a l’è zà promissa con un atro.

Oraç. Ben che o sò. E o sò da a sciâ Ottavietta mæxima. Questa notizia m’hà inve[p. 133 modifica]xendaò de tâ manera, che non sò ciù donde me sæ. Caro Zanettin, me metto in e tò moen, e zà che aora semmo deventæ amixi pensa a a manera d’aggiutame, e fa che vagghe per tæra questo matrimonio, che se dixe squæxi concluso.

Zan. Ma dime un poco, sciô Oraçietto; no conosceì a sciâ Argentiña a Locandiera?

Oraç. Comme mi mæximo, a l’e mæ cara amiga.

Zan. Dunque cose oreì çercâ de mieglio, arrecomandæve a liê.

Oraç. Ma ti creddi, che a sæ bon mezo assæ, per o sciô Ghigærmo.

Zan. Tæ, tæ, e nò seì ch’o l’è anæto a Ziena pre fâ i appareggi pre o sò matrimonio con Argentiña, e quello de sò figlia a sciâ Ottaia con un Rieasco?

Oraç. Questa cosa m’arriva nœuva! Non ghè[sic] megio mezo de questo. Famme o piaxeì: và presto a dighe da parte mæ, che ghe vorræ parlâ per uña cosa de somma premura.

Zan. Scì, caro sciô Oraçietto, quello cordiale de quella borsetta che m’eì regalaò m’ha misso l’are a i pê per servive con pontualitæ. Vaggo subito. (parte)