Pagina:Seconda recugeita de comedie.djvu/133

Da Wikivivàgna

xendaò de tâ manera, che non sò ciù donde me sæ. Caro Zanettin, me metto in e tò moen, e zà che aora semmo deventæ amixi pensa a a manera d’aggiutame, e fa che vagghe per tæra questo matrimonio, che se dixe squæxi concluso.

Zan. Ma dime un poco, sciô Oraçietto; no conosceì a sciâ Argentiña a Locandiera?

Oraç. Comme mi mæximo, a l’e mæ cara amiga.

Zan. Dunque cose oreì çercâ de mieglio, arrecomandæve a liê.

Oraç. Ma ti creddi, che a sæ bon mezo assæ, per o sciô Ghigærmo.

Zan. Tæ, tæ, e nò seì ch’o l’è anæto a Ziena pre fâ i appareggi pre o sò matrimonio con Argentiña, e quello de sò figlia a sciâ Ottaia con un Rieasco?

Oraç. Questa cosa m’arriva nœuva! Non ghè[sic] megio mezo de questo. Famme o piaxeì: và presto a dighe da parte mæ, che ghe vorræ parlâ per uña cosa de somma premura.

Zan. Scì, caro sciô Oraçietto, quello cordiale de quella borsetta che m’eì regalaò m’ha misso l’are a i pê per servive con pontualitæ. Vaggo subito. (parte)