Da 'na Cronnega universâ/10

Da Wikivivàgna
Da 'na Cronnega universâ
10 - Como l’angero comanda Abram che ello feisse sacrificio de so fijo Isach.
ms. Franzonian 56, 357a-386a, pubricâ inti "Studj Liguri" da l'E. G. Parodi inte l'Archivvio Glottologgico Italian, vol.14, 1898
notte do Parodi

[p. 47 modifica]X. Como l’angero comanda Abram che ello feisse sacrificio de so fijo Isach.

Quando Abram aue cento agni, si aue doi figi[1] de soa moier [7b] l’um, qu’elli aue nome Issac, e lantora aue Sarra noranta agni. E quando ella aue compio cento agni, si mori im Ebrum e lassa la terra a Abram in lo cauo de abria[2]. E lo nostro segnor ui lo bom cor de Abram e si lo uosse proar e si li disse: “Abram Abram.” Ello respoze: “E sum coci.” Disse lo nostro segnor Dee: “Prendi lo to fijo Issach, che tu ami, e fane sacrificio a mi sum um monte che e te mostrero.” E leuasse Abram de nocte e insela so azem e preize lo so fijo Issach e doi seruenti e zesene su lo monte, chi l’auea comandao[3] e mostrao lo nostro Segnor. In quello tempo era costume che se faxea sacrificio a Dee de le bestie, e ociualem sum um pozo monto aoto e bruxaua[n]le in quello monte, a so che lo fumo montasse a lo nostro segnor Dee. Or quando Abram fo sum lo monte cum so fijo Issac, disse alaora ali soi seruenti: “Aspeiteme coci, mi e me fijo anderemo un pocho auanti, e poa torneremo a uoi, quando e auero faita la mea oracium.” Alaora se parti Abram e preize so fijo, e quando ello fo loitano da li aotri fantim disse Issac a so paire: “Echa le legne e lo fogo: unde e lo sacrificio?” Respoze Abram: “Fijor, lo nostro segnor Dee proueira de la offerta e de lo sacrificio.” Possa Abram fe um otar de terra e aceize su lo fogo, e preize so fijo e ligallo e misselo sum lo fasso de le legne e preizelo per li caueli: si lo uolea ocier, tegnando lo brasso leuao cum lo cotello in man. E l’angero da cel cria a grande uoxe: “Abram, Abram, no tochar lo fantim, che lo nostro segnor Dee a cognosua la toa fe e a uista la toa uoluntai e lo to cor, che tu no pianzeiui lo to fijo ni ge uoleiui perdonar de ocirlo, per amor de Dee.” Abram leua la testa e ui um montom inter um spineao, chi staua apeizo per le corne, e Abram si lo preize e de quello fe sacrificio a Dee, in lo logo de so fijo Issac. E quello logo apella de li auanti lo nostro segnor Dee Uc. E lantora disse lo angero: “Abram, lo nostro segnor Dee dixe: imperso che tu ai obeia la mea [p. 48 modifica]parola, zuro per mi mesmo che e multiplichero lo to linaio, si como le stelle de lo cel e como la arenna de lo mar; e lo to linaio possera[4] le porte de li toi inimixi e li lor logi.” Tornasene Abram e so fijo a li aotri fantim e zensene a caza. E possa mori Abram e soteralo Issac so fijo in quella ualle, unde era soterra Sara, e romaze Issac, chi auea trenta e cinque agni, quando so paire mori. Issac aue unna moier chi auea nome Rebecha, e era sor de um chi auea nome Labam. [8a] E quando Issac aue noranta agni, si aue doi figi de soa moier Rebecha, li quai nassem a um parto; lo maor auea nome Exau e lo segondo auea nome Jacob.

  1. doi figi; forse errato, cfr. R: hac fill de sa muller qui hac nom Issach.
  2. R: e soterala Abram en la coua doble. Cfr. Genesi xxiii, 19.
  3. comanda
  4. Cioè posseera; R: e posseyran les partides de tos enamiches.