Çittara zeneize/Quando un fresco, suave, doçe vento

Da Wikivivàgna
Çittara zeneize - Çernia de quarche rimme de Bernabè Çigâ Cazê
Quando un fresco, suave, doçe vento
Zena, Franchello, 1745
notte do Prian
[p. 293 modifica]

I.
Quando un fresco, suave, doçe vento
A ra saxon ciù bella, a ra megiô,
Treppâ intre fœugge sento,
E pâ ch’o spire amô:
Me ven in mente quella
No Donna zà ma stella,
Quando ro ventixœu ghe stà a treppâ
Dent’ri cavelli, e ghe ri fa mesciâ.

II.
Quarche votta che sento ri oxelletti,
Comme sareiva a dî ri rossignœu,
Cantâ sciù ri ærboretti
Ri vaghi versi sœu:
L'accorto raxonâ,
E ro gentî parlâ
Me ven de quella ingrata dent’ro cœu,
Ch’è atro che sentî ro rossignœu.

III.
Quando mi veggo quarche prao sciorío
Gianco, giano, incarnatto, e porçeletta,
Coverto, e ben vestío
De fresca e verde erbetta:

[p. 294 modifica]

In cangio d'allegrâme,
Ciù sento apassionâme
D'uña sciô strañia, chi no ha proprie fœugge,
Ma re cangia secondo re sò vœugge.

IV.
Quando mi veggo quarche bosco grande
D’ormori e de çupressi, érexi e pin,
Con i ærbori de giande
Re sórbe, e i ærmorin:
A ro mæ cœu me pâ
De poeiro assemeggiâ,
Che ro mæ cœu un bosco sì s’è fæto:
Tente re frecce son che Amô g’ha træto.

V.
E quando veggo quarche ægua corrente
Luxî comme un crestallo netta e cæra,
Che chi ghe poñe mente,
In fondo vè ra gæra,
E dentro sì ghe brilla,
Ro pescio con l'anghilla:
A ro mormorâ sò piaxeive e lento,
Che Amô no fa giustiçia, me lamento.

VI.
Quando ro Mâ è grosso, e scorroççao
Contra ri scœuggi ri maroxi o batte,
E de longo è alterao

[p. 295 modifica]

Finchè con lê o combatte:
Così se l’è astriâ
Quella Neroña pâ,
E mi ri scœuggi fermi, paçienti
A ri torti, a re ingiurie, a ri tormenti.

VII.
Quando mi penso che ra Tramontaña
È ghia de chi va pe ra mariña;
E sempre ra Diaña
Inançi dì camiña:
O me soven lantora,
Che in strañia forma ognora
Un’atra stella, ma ciù assǽ luxente,
Ghia comme a vœu ra mæ vitta dolente.

VIII.
Quando ro mondo è scuro e tenebrozo,
E ro Çê s’arve, e se vè fœura inscî
Un lampo luminozo,
Chi ri ære fa luxî,
E ro gran lumme sò
L'œuggio aspetâ no pò:
Me pâ ro lampo, chi fa strangosciâme
Se a quella Tigre piaxe d'aguardâme.
 
IX.
Quando in tempo seren eclisse fa,
Con maraveggia aguarda ognun lasciù;
Ni ro gran lumme zà

[p. 296 modifica]

Ven comme primma ciù:
Così quella crudera
Se a crœuve ra sò cera
Con un ciumaçço ò vello delicao,
A pâ ro gran Pianeta ineclissao.

X.
Quando sì bello e così vago appâ
L'ærco çeleste de coroî listao,
Quello coaçço pâ,
Chi m'ha ro cœu ligao.
E se ro Sô compâ
De nuvere aççerciao,
O me pâ veira lê descaveggiâ
Co ro cappello che a se stà a sciugâ.

XI.
Quando ro Sô ra seira se ne va
E ro giorno con seigo se ne porta,
Nœutte assǽ presto fa,
E ogni corô s'ammorta.
Se ro mê Sô va in cà,
Comme o l’è dent’ra porta,
Tutta ra terra, non che ra contrâ,
Un’afforozo limbo sì me pâ.

XII.
Quando a ra stǽ veggo ra luña in ære,
Chi pâ ch’a no se mœuve, e fa camin,
E de corô son ri ære

[p. 297 modifica]

D’azurro oltramarin,
In cœu me ven quell’uña
Ciù bella assǽ dra luña
Se depoî ceña[sic] a se ne stà assettâ
In villa a ro barcon de caminâ.

XIII.
Quando a ra nœutte un spegio pâ ro Çê
Tutto depento e recamao de stelle,
Me pâ de ver derrê
Vei quelle treççe belle,
Che ri frexetti sœu,
Re scioî, ri pointeirœu,
Stelle devegnan dro sidereo Coro,
Comme han toccao quelli cavelli d’oro.

XIV.
E quando veggo pœu ro Sô levao,
Chi sciuga ra rozâ ch’è sciù l’erbetta,
Ro çê netto e spaççao
Sença uña nuveretta:
Ra cera vei me pâ
De quella dexirâ,
Chi esce de caza insemme con sò moære,
E fa luxî ro mâ, ra terra, e ri ære.

XV.
In concruxon, quando mi veggo ò sento
Sciumme, ærco, eclisse, oxelli, bosco, prao,
Sô, luña, stelle, vento,

[p. 298 modifica]

E lampi, e Mâ astriao,
Ro polo e l’oriente,
Ro mezzodì e ponente
E ogni atra cosa bella in terra e in Çê,
Me pâ che l’agge dent’ri œuggi lê.

XVI.
Ma se veggo lê mesma, che me pâ?
Cos’è de mi, quando ra veggo lê?
N’hò ciù che dexirâ,
E d’esse me pâ in Çê:
Sì me sento cangiâ,
E trasformâme in lê;
Onde me tocco a vei, se mi son mi,
Ò pù quarch’atro chi m’aspete lì.
 
XVII.
Oh versi mê, che hò zà bagnao de cento,
E pœu co ri sospiri v’hò sciugao,
Quanto martello sento,
E se hò ro cœu infrecciao,
Ognun chi ve virà
Da voî l’intenderà.
Però ve n’anderei davanti a quella
Figgia d’ogni atra ciù crudele e bella:

XVIII.
E ghe direi, che, se ben n’hò sperança
D’ottegnî moǽ da lê nisciun favô,
E in pari sœu d’uzança

[p. 299 modifica]

È mâ incettao l’Amô,
Mi pù l’onoro e l’ammo,
E sempremoǽ ra brammo:
Che virtuozo e santo è ro mæ fin,
E ro ben, che ghe vœuggio, si è dro fin.