Pagina:Çittara zeneize 1745.djvu/314

Da Wikivivàgna

In cangio d'allegrâme,
Ciù sento apassionâme
D'uña sciô strañia, chi no ha proprie fœugge,
Ma re cangia secondo re sò vœugge.

IV.
Quando mi veggo quarche bosco grande
D’ormori e de çupressi, érexi e pin,
Con i ærbori de giande
Re sórbe, e i ærmorin:
A ro mæ cœu me pâ
De poeiro assemeggiâ,
Che ro mæ cœu un bosco sì s’è fæto:
Tente re frecce son che Amô g’ha træto.

V.
E quando veggo quarche ægua corrente
Luxî comme un crestallo netta e cæra,
Che chi ghe poñe mente,
In fondo vè ra gæra,
E dentro sì ghe brilla,
Ro pescio con l'anghilla:
A ro mormorâ sò piaxeive e lento,
Che Amô no fa giustiçia, me lamento.

VI.
Quando ro Mâ è grosso, e scorroççao
Contra ri scœuggi ri maroxi o batte,
E de longo è alterao