Piaggio M. - Poesie 1846/Varietæ/O Sposôu vegio
| ←A Scælta da Moggê | Poexie de O Sposôu vegio |
Segretto pe andâ commodi in Carrossa→ |
| (ediçion Pagan - 1846) |
Un riccon càrego d’anni,
Pin d’acciacchi e de malanni
O sposò ûnn-a Zovenetta
Bella assæ ma ûn pö fûrbetta
Ch’o a mandava in elegansa
Comme i figûrin de Fransa,
Lê gh’andava sempre apprêuvo
Per fâ vedde o mondo nêuvo.
Sto bardascia de sposôu
Unn-a seja fù impegnôu
D’andâ a ûn ballo co-a sposâ;
Lê o ficcon presto a zûgâ,
E ûn grazioso öffizialetto
Se piggiò a spozâ a brassetto
E a portò de là a ballâ;
Doppo ûn pesso a ritornò
Stanca e rossa, a s’assettò
Sempre con l’öffizialetto
Dirimpetto a-o so buscietto,
Che de veddili ciccioâse
Sempre in ti oeggie, e recillâse
Tûtto allegro, s’isa in pê
Cöre (adaxo) dä mogê
E o ghe dixe; pestûmmin!
Gnocco cäo! dimme ûn pittin?...
E de cose discorrî
Sempre in ti oeggie fra de voî?...
Motto d’öu; (quella rispose)
Indovinn-a ûn pö de cose?...
Se dixeiva ben de ti...
Brava (o disse) beato mi!
Che moggê ch’ho! a vä ûn perù!...
E gh’andò a perrûcca insciù.