 |
Questa pagina a no l'è stæta corretta. | |
CAP. XXVII.
117
44 А mæxima cosa ghe rimpruveravan i laddruin che ean missi in cruхe cun lê.
45 Ma dall’ùa sesta s’è fætu tenebre in sce tütta a tæra scin â nona ùa.
46 E circa l’ùa nona Gesü u l’ha criòu cun gran vuхe: Eli, Eli, lamma sabacthani? che veu dî: Diu miu, Diu miu, perchè ti m’hæ abbandunòu?
47 E quarcün de quelli che ean là prezenti sentìu questu, dixeivan: u ciamma Elia.
48 E sübitu ün de lu caminandu, piggiâ ünha spunza u l’ha inzüppâ in te l’axòu, e missa in simma d’ünha canna u ghe dava da beive.
49 I âtri poi dixeivan: lascia, vedemmu se Elia u vegne a liberâlu.
50 E Gesü criandu de neuvu cun gran vuxe, u l’è spiròu.
51 Е eccu a tendinha du tempiu a s’è strassâ in due parte d’in simma in fundu, e a tæra a l’ha tremòu, e ê prie se sun rutte,
52 E ê sepurtüe se sun aværte: e multi corpi de santi che aveivan durmìu sun resciüscitæ.
53 E sciurtindu da ê sepurtüe doppu a so resürresiun, sun vegnüi in sittæ, e sun cumpаrsi a multi.
54 Ma u sentüriun e quelli che ean cun lê fassendu
