Pagina:Ricci176.djvu/566

Da Wikivivàgna

Puoeran sacchi arrappé, puoeran fangotti,
Puoeran giarette in fin, ò barilotti;

E pu questi en nescioí
De serte gente goffe
Re que per n'o[re]i spende
Pensan d'avanzá ciûe,
Se vuoeran dá da intende,
Che a cazetta ciu larga dure ciûe,
E pu ciù assé a se frusta,
Perche d'in tro portara,
Fassando ceighe e rappe, ciù a s'affetta
E in dôi di l'e un strasson da fá stoppetta.

Ma puoé, pe ro contrario,
Se se vè unna cazetta li assestá,
Ch'invieste, abrass'e strenze a gamba uguá,
A no se puoé lodá
De bonté, de fortessa
Tanto comme conven,
A senze quella gamba,
Ch'a l'ha investio, e ghe fa si bello gesto,
Che chi ra vè ra giudica un assesto.
Ne se puoe in somma dí,
Quant'a ogn'un guste assé quella casetta,
Chi resta stiggia d'in tre l'investí.

Lich. Dí monto ben Manuôe;
L'e pu unna bella cosa
Vei li un piezzo de gamba
Spiccá con bizzaria,
S'intorno unna cazetta,
Ben streita li a ghe stia,
Tanto li a se gh'assesta, e se ghe fixa