Pagina:Ricci176.djvu/565

Da Wikivivàgna

Ni se vuoeran curá
A ro so tempo, e luoego,
D'allargaghe, e restrenze l'agoggiá,
E con questi suoé pointi, e storti e driti;
Fan cazette, che puoeran bieli driti driti;
E se cren d'ese meistre, a fe de Can,
Basta che staggan li, con tegní drita
Sempre l'aggoggia in man.

Man. O l'è ciù che no dí; son tutte baie,
Un bon lavó aggiustòu,
No se puoé dí quanto l'e muoé stimòu.
M'arregordo che mie,
Mé meistra me dixeiva
Che ra bella cazetta,
A vuôe ese stiggia ben, desteisa, e longa,
Da ra porpa dra gamba
Un poco ciu larghetta,
Ro gaibo dro zenoggio
Tondo, e senza stroffoggio,
Senza rappe ni ceighe,
Che per fá comparí gamba brillante,
A no vuoé ese larga
Ma bastá ch'a sé intrante,
E in fondo ch'a sé stiggia,
Per fá bella caviggia;
E pu, ghe ne son tanti
Ch'han questa fantasia
De portá re cazette, che sen grende;
Dixan, che duran ciûe,
Se son larghe, e de sea restan porpue;
A mirághere in gamba