Pagina:Ricci176.djvu/544

Da Wikivivàgna


Pá, che me manche o membro prinzipá,
Tanto attaccòu ve porto in tro bestasso,
Che se me tocco sento fame má.

Sempr'in malinconia mi me ra passo,
Mancando ro mé arneise così caro,
Pre o quá sempre sospiro zu da basso.

Solo o mé cuoe mi posso consolaro
D'andam'imaginando o vostr'arrivo,
Ma tosto me rincresce l'aspetaro.

Senza de vuoi no me pá d'ese vivo,
E pu un piaxei naturá ancon m'ha feto,
Che posso dí che mai de vuoi son privo.

E questo ben sacciero, e ve n'asserto,
Che mi spesso ve veggo, e ve manezo,
Perchè appeis'ho con mi o vostro retreto.

Si ben dre votte ancon me dà boghezzo,
Che veggando a totale semeggiansa,
De vei l'originá me ven fretezo.

Per tanto vuoi non fé che ciù doggianza
Ve fasse, pre aspetave, resorvei,
Che poemmo un poco veise in vexinanza.

Haggié fuga unna votta, e fé davei,
Tornate al patrio lido, ove v'attendo,
E aspetandove quando vegnirei,
Cum totis membris me vobis commendo.